Op 22 november mag Nederland weer naar de stembus voor de Tweede Kamerverkiezingen. Zo ook politiek commentator en universitair docent Peter van der Heiden. Wat valt hem op? In deze serie becommentarieert hij het politieke nieuws.

Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar heeft u ook het gevoel dat het nogal een tamme boel is in Den Haag op het moment? Met nog minder dan drie weken te gaan voor de verkiezingen heb ik niet bepaald het idee dat de verkiezingsstrijd echt leeft. Je ziet wat vaker een lijsttrekker op tv, er komt zo nu en dan een peilinkje langs, maar echt vuurwerk ontbreekt. Waar ik me had verheugd om met een hoge frequentie vlammende stukken over de hoogoplopende verkiezingskoorts te kunnen tikken, is het tot op heden toch aardig zoeken naar inspiratie. En ik vraag me af – want natúúrlijk ligt het niet aan mij – hoe dat nu komt.

Natuurlijk spelen er in de wereld zaken die net iets prangender zijn dan de verkiezingen voor het Nederlandse parlement. Wanneer er op een paar uur vliegen twee heuse oorlogen woeden, valt het niet mee om de verkiezingsstrijd prominent in beeld te brengen. Áls je als politieke partij al iets nieuwswaardigs weet te genereren – en dat gebeurt nog niet al te veel – dan valt de actualiteitswaarde daarvan in het niets bij iedere bom in de Gazastrook.

Wat ook meespeelt is dat het politieke speelveld in Nederland is overgenomen door relatieve nieuwelingen. Natuurlijk doet ‘buitenstaander’ Wilders weer voor de tweehonderdendrieënvijftigste keer mee en kennen we Omtzigt en Timmermans al een paar decennia – maar niet in deze rol en niet in deze combinaties. Verder is de oude garde zo’n beetje weg. Het was altijd gemakkelijk (maar kansloos) schieten op Rutte – maar op wie moeten de pijlen nu gericht? Campagnevoeren is daarmee een stuk gecompliceerder geworden dan in de vorige vier verkiezingen.

En misschien, heel misschien, is er wel sprake van een voorzichtig begin van een nieuwe politieke cultuur. Misschien gaat het bij deze verkiezingen wel meer om de inhoud – en daar weet eigenlijk niemand zich goed raad mee. Dat levert geen spectaculaire oneliners en tv-momenten op. Maar het zou wel iets anders, veel belangrijkers, kunnen opleveren: een wat meer stabiele politiek. Ik kan het alleen maar hopen. Als burger dan, niet als columnist.