In de nieuwe Vox voor en over asielzoekers staan drie portretten van bewoners van Heumensoord. Zoals van Mohammed Ramadan (43), heftruckchauffeur uit Syrië: ‘Ik maak me zorgen om mijn gezin.’

‘Hier, op dit filmpje zie je mijn gezin in de betere dagen in Damascus. Mijn vrouw en drie kinderen wonen er nog en ik maak me zorgen. Op het stadje waar we woonden, op vijftig kilometer van Damascus, werden de laatste tijd van alle kanten raketten afgevuurd, van het Syrische leger, van de Iraniërs, van Hezbollah. Mijn gezin wist te ontkomen en woont nu vlak bij de hoofdstad waar het wat veiliger is.’

‘Als ik hier de procedure heb doorlopen, wil ik mijn gezin zo snel mogelijk naar Nederland halen. Omdat in Nederland de gezinshereniging vrij gemakkelijk gaat, heb ik voor dit land gekozen. Maar het duurt nog lang allemaal, al heb ik er wel begrip voor omdat er zoveel mensen asiel willen aanvragen. Ook onder valse voorwendselen, door mensen die zich met een vals paspoort als Syriër voordoen. In Damascus was ik heftruckchauffeur bij Nestlé, in een fabriek die nu in puin ligt. Ik hoop hier bij hetzelfde bedrijf aan de slag te gaan. Ik zal alles aanpakken wat op mijn weg komt.’

‘Het was een lange weg, via Turkije op een gammel bootje naar Griekenland, veel te gevaarlijk: het geval was iets meer dan zeven meter waar we met zestig man op moesten. Mensensmokkelaars brachten ons verder, via Hongarije, Macedonië, Servië, Oostenrijk, Duitsland en uiteindelijk naar hier. Als het moet blijf ik in Nederland, maar het liefst ga ik terug, als het weer veilig is. Syrië is het land waar ik thuis hoor.’ / Paul van den Broek

Dit verhaal staat ook in het Engels in Vox #2.