Binnen blijven, online colleges volgen, sociale onthouding. Hoe doen studenten dat? In deze wisselcolumn schrijven studerende medewerkers van Vox over hun leven in tijden van corona. Tjitse Ozinga, student politicologie, probeert uit alle macht te leren om te onthaasten.

Toen de lockdown begon zaten mijn moeder en ik aan tafel te klagen dat het leven nog steeds net zo druk was. Misschien ben ik wel de typische gehaaste student. Alles kan sneller, beter, socialer. Ik zou mezelf niet omschrijven als gestrest, maar wel als iemand die altijd bezig moet zijn.

In dat opzicht lijk ik erg op mijn moeder. Dagelijks sporten, met mensen afspreken, van alles en nog wat inplannen en van hot naar her rennen, we doen het allebei. Had ik ooit eens een uurtje niets te doen, dan plande ik alsnog snel even iets in. Soms was zelfs dat niet genoeg en boekte ik elke maand nog wel minstens één goedkope reis ergens naartoe, als ik er maar nog nooit geweest was.

‘De kunst van het niksen is niks voor mij, dacht ik altijd’

Daarbij stilstaan deed ik eigenlijk nooit – maar dat hoort er natuurlijk bij. Toch was ik ook jaloers op vrienden die wel de tijd maken om eens gewoon niks te doen, zonder doel, en daar dan van kunnen genieten. De kunst van het ‘niksen’ is niks voor mij, dacht ik dan.

Maar door corona is alles anders. Voor mij is het een soort set back, leren omgaan met zeeën van tijd die niet meer zo makkelijk zijn op te vullen. In het begin had ik ontwenningsverschijnselen, dan ging ik dagelijks uren sporten, piano leren spelen, Spaans leren, enzovoorts. Alles om mezelf maar bezig te houden. Maar gaandeweg went het stilzitten steeds beter.

Mijn vader is juist het tegenovergestelde van mijn moeder. ‘Vervelen is genieten, wees maar blij dat je het soms kan’. Ik besef dat het juist een voorrecht is dat ik de tijd heb om me even nergens zorgen over te maken. Kijk naar de zorgmedewerkers die zich een slag in de rondte werken, of mensen die juist zonder werk zitten, studenten die hun studie niet kunnen vervolgen. Ik hoop dat ik en veel andere ‘allesdoeners’ nu leren dat niet alles moet, en niks doen juist mag. Ook wanneer we weer teruggaan naar ons drukke ‘normaal’.