Lidewij Nissen en haar partner Fons Meijer hebben een afspraak: in de slaapkamer praten ze niet over de universiteit. Op andere momenten hebben ze het er al genoeg over. Ook met Peter Nissen, de vader van Lidewij, die sinds 1977 op de universiteit rondloopt.

Van de honderdjarige geschiedenis van de Radboud Universiteit maakte theoloog Peter Nissen bijna de helft mee. De Limburger, die ooit een jaar monnik was, kwam in 1977 naar Nijmegen voor zijn studie. ‘Ik was de eerste in mijn familie die ging studeren’, vertelt hij. ‘Nijmegen had een brede katholieke cultuurtraditie, waar ik me altijd erg mee verbonden heb gevoeld. Het was de universiteit van grote namen als Anton van Duinkerken en Gerard Brom.’

Eenmaal hoogleraar, fietste Peter Nissen ’s ochtends vaak met zijn dochter Lidewij naar de campus. Zij was inmiddels geschiedenis gaan studeren in Nijmegen. En daar, in het Erasmusgebouw, ontmoette ze haar partner Fons Meijer, die nu alweer acht jaar bij de familie Nissen over de vloer komt.

‘Fons en ik zaten allebei bij de studievereniging’, zegt Lidewij.
Fons: ‘Lidewij zat een jaar hoger.’

Fons woonde in Oss toen hij bedacht dat het een goed idee zou zijn om in Amsterdam te gaan studeren. Maar al tijdens de introductie merkte hij dat hij er niet op zijn plek was. ‘Ik had het gevoel dat ik verzonk in die grote stad en ben snel geswitcht. Nog net op tijd kon ik in Nijmegen beginnen. De kleinschaligheid hier past veel beter bij me.’

Vorig jaar promoveerde hij en inmiddels heeft hij een baan bij het Centrum voor Parlementaire Geschiedenis op de campus. Lidewij werkt als promovendus op dezelfde verdieping in het Erasmusgebouw. Samen drinken ze af en toe koffie, maar lunchen doen ze bij voorkeur met hun eigen collega’s.

Fons, lachend: ‘Anders hebben we ’s avonds niets meer te bespreken. Het gaat thuis al zo vaak over de universiteit.’
Lidewij: ‘Daar hebben we afspraken over gemaakt. In de slaapkamer mag het er niet over gaan.’

Fons en Lidewij zijn altijd elkaars eerste lezer. ‘We helpen elkaar met het aanscherpen van ideeën’, zegt Fons.

Lidewij werkt momenteel aan haar proefschrift. Haar vader Peter, die net als zij bedreven is in het lezen van zeventiende-eeuwse geschriften, vraagt ze weleens of ze een bepaald woord in een bepaalde context kan gebruiken, maar ze heeft hem niet als meelezer gevraagd.
Peter: ‘Haar proefschrift zal voor mij een grote verrassing zijn.’

In het Erasmusgebouw treft hij zijn dochter nog maar zelden, want vorig jaar ging hij met vervroegd emeritaat. Hij voelde zich niet meer comfortabel in een academische wereld waar de bureaucratie en competitie hoogtij vieren. ‘Daar ben ik gelukkig van bevrijd.’

In zijn tijd als student, promovendus en docent was de universiteit nog veel kleiner. ‘Theologie zat in een zijvleugel van het Albertinumklooster, de sfeer was er heel persoonlijk en ontspannen.’

Van het studentenleven kreeg hij weinig mee, liever las hij een boek. Zijn dochter en schoonzoon waren ook geen uitgaansdieren. Vanaf het hoofd van de tafel kijkt hij ze vragend aan. Toch?

Ze zoeken elkaars blik. Fons: ‘Nou …’
Lidewij, diplomatiek: ‘Studeren en uitgaan kunnen heel goed samengaan.’