De introductie van sociologie is een bijzondere, zo ontdekte Vox.  Sinds jaar en dag doen mentoren zich voor als iemand anders. Hun introkinderen raken in de war, maar zouden via deze methode wel ‘een hechte groep worden’. Leuk of niet leuk? Eerstejaars sociologie Joke vertelt over haar introductie, nu ruim een week geleden.‘Een van de mentorouders was Roos. Zij was heel streng gelovig. Sommige mensen uit mijn groep botsten daardoor met haar. Ze had radicale ideeën over homo’s, abortus en andere zaken.’ Roos zou een nichtje zijn van Mercedes, de mentormama van een andere sociologiegroep. Mercedes was ‘normaal’, maar had wel een kind van negen maanden oud. Haar familie keek haar daarom met de nek aan en tussen haar en Roos boterde het niet. Joke: ‘Soms als we gingen eten, werden we (de eerstejaars en hun mentoren, JS) opgesplitst. In elkaars afwezigheid maakten Roos en Mercedes elkaar zwart of ze maakten ruzie via sms. Die twee waren altijd aan het bekvechten.’ Op een feest op de dinsdag van de introductie gingen de intromama’s met elkaar op de vuist. Dat gebeurde in café Dollars. De dag na het gevecht kregen de eerstejaars de opdracht om verhaal te halen bij hun mentoren. Dat bleek nog niet zo makkelijk. ‘Iedereen sprak elkaar tegen’, vertelt Joke. ‘Ze gaven elkaar de schuld. Wij werden gek gemaakt. Na een tijdje hadden we er echt geen zin meer in. Waarom waren deze mentoren bij elkaar gezet als ze zulke ruzie hadden? En konden ze die ruzies niet bewaren tot ná de introductie?’ Antwoorden bleven niet lang uit. Die woensdag werd bekendgemaakt dat alles was verzonnen. Roos was helemaal niet streng gelovig en Mercedes had geen kind. Een mentorpapa was geen homo; een mama bleek geen hetero. De eerstejaars reageerden wisselend. ‘Aanvankelijk waren we boos en voelden we ons bedrogen, maar uiteindelijk konden we er wel om lachen. De meesten van ons beseften dat het om een grap ging.’ Maar, vertelt Joke, er waren ook een paar Christelijke meisjes die er de humor niet van konden in zien. Bedenkingen De sociologen doen zich al zeker tien jaar voor als een ander persoon wanneer ze mentor zijn, leert navraag bij studievereniging Den Geitenwollen Soc. Ze spelen het zogenoemde ‘moordspel’. ‘Het is een gedenkwaardig iets’, verklaart voorzitter Mariëtte Hannink. ‘De eerstejaars groeien op deze manier ontzettend naar elkaar toe.’ Mentormama Roos is het met de voorzitter eens. Het is ook haar ervaring dat de kinderen snel een hechte band met elkaar krijgen door ze op het verkeerde been te zetten. Al moet ze toegeven dat ze vorig jaar, toen ze nog mentorkind was, één rotdag had tijdens de intro vanwege de gespeelde ruzies en intriges om haar heen. ‘Maar juist die dag bracht me dichter bij mijn groepje.’ Met die gedachte in haar achterhoofd koos ze er dit jaar voor zelf mentor te worden. Geen eenvoudige klus. ‘Ik moest me gedragen als een bitch die iedereen haar geloof opdrong. Na een paar dagen had iedereen een hekel aan me.’ Ze kan zich wel voorstellen dat buitenstaanders hun bedenkingen hebben bij het moordspel. ‘Ik ken mensen die ons voor gek verklaren: “Dat kun je toch niet maken tegenover je introkindjes?” Maar wat die mensen niet beseffen, is dat we de kinderen iets gemeenschappelijks geven. En de gezichten van die eerstejaars: priceless!’ Eerstejaars Joke vindt dat de mentoren te ver zijn gegaan. De ruzies kwamen té realistisch over en de mensen die ze dacht te kennen, bleken achteraf heel iemand anders te zijn. De intro was uiteindelijk wel leuk, maar de eerste vier dagen waren moeizaam. Mariëtte Hannink benadrukt dat de introductie-evaluaties altijd positief zijn geweest. Rob Vaessen, coördinator van de introductie, kreeg tot nog toe geen klachten.  ‘We zijn benieuwd wat de jaarlijkse evaluatie met de opleiding oplevert.’ / Joep Sistermanns De namen van Joke, Roos en Mercedes zijn om privacyredenen gefingeerd.