Schurft gaat momenteel veel rond binnen Nijmeegse studentenkringen. Omdat het lijkt op andere huidaandoeningen, is het voor huisartsen vaak lastig te diagnosticeren. ‘Mijn huisarts dacht dat de uitslag kwam door mijn onderbroeken, uiteindelijk bleek het schurft te zijn.’

Menig student heeft het al gehad en kan het woord niet meer aanhoren. Een ander is juist als de dood om het op te lopen: schurft. Nijmegen is momenteel naast studentensteden Amsterdam en Groningen een hotspot voor de jeukmijt. De huidaandoening blijkt in de praktijk moeilijk om meteen te herkennen, zo zeggen studenten tegen Vox.

Schurft, of scabiës, is een besmettelijke huidaandoening die je kan oplopen door langdurig huidcontact, het lenen van kleding van een besmet persoon of door op een stoffen bank te gaan zitten van iemand met schurft. Vooral studenten zijn de dupe van de schurftmijt, omdat ze vaak met meerdere mensen samen wonen en tegelijkertijd ook veel in contact komen met andere leeftijdsgenoten.

De huidaandoening wordt veroorzaakt door de schurftmijt, die gangetjes onder de huid graaft. Door een reactie van het immuunsysteem op die gangetjes krijgt iemand met schurft bultjes en jeuk. Een probleem in de bestrijding van de aandoening: het wordt vaak niet meteen herkend.

Bultjes op billen

Dat was ook het geval bij bedrijfskundestudent Carlo* (22). Toen hij bultjes kreeg op zijn bovenbenen en billen, belde hij de huisarts. Daarvan kreeg hij het advies om nieuwe onderbroeken te kopen. ‘Dat hielp niet, de jeuk werd ondraaglijk.’

‘We bleven elkaar steeds opnieuw besmetten’

De échte oorzaak vond hij pas nadat zijn toenmalige vriendin ook last van jeuk kreeg. Zij kreeg van haar huisarts te horen dat ze schurft had. ‘Grote kans dat ze het van mij had gekregen natuurlijk,’ aldus Carlo.

Dus namen zowel de bedrijfskundestudent als zijn voormalige vriendin een kuur tegen schurft. Het advies luidt dat je na die kuur ook minstens een aantal weken niet met elkaar mag slapen. Carlo: ‘Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het werd een beetje een pingpongeffect: we bleven elkaar steeds opnieuw besmetten.’

Ook de huisarts van rechtenstudent Joep* (22) dacht eerst aan iets anders, toen hij zich meldde met jeuk. De student kreeg zalf mee tegen een droge huid, maar de jeuk ging niet over. ‘Ik heb nachten wakker gelegen van de jeuk. Toen ben ik zelf maar onderzoek gaan doen naar wat het kon zijn. Uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat het schurft zou kunnen zijn. De huisarts vond het onwaarschijnlijk, maar gaf me toch maar een kuur mee. Ik heb nog steeds de huisarts in mijn thuisdorp. Die ziet natuurlijk nooit een schurftgeval. Uiteindelijk ben ik er na meerdere kuren eindelijk vanaf.’

Dermatoloog

Dermatoloog Rinke Borgonjen, werkzaam bij de Mauritskliniek in Nijmegen, ziet het aantal schurftgevallen flink oplopen de laatste maanden: ‘Voorheen zag ik zo’n twee à drie personen per maand, maar nu krijg ik dagelijks mensen in de kliniek die ik de boodschap mee moet geven dat ze schurft hebben.’ Eerder pleitte microbioloog Matthew McCall van het Radboudumc al voor een gecoördineerde aanpak van de huidaandoening.

Waarom de huidaandoening wel herkend wordt bij de dermatoloog en soms minder snel bij de huisarts? De dermatoloog bekijkt zijn patiënten vaak met een dermatoscoop, een vergrootglas voor de huid die is voorzien van een lichtbron. Dat instrument wordt bij huisartsen niet altijd gebruikt wanneer patiënten aankomen met jeuk of bultjes. Borgonjen: ‘Ik ben zelf ook bezig met nascholing, speciaal voor schurft. De hoop is dat het daardoor bij de huisarts al meteen herkend wordt.’

‘We zeggen het in het studentenhuis haast niet meer tegen elkaar als we schurft hebben’

Fysiotherapiestudent Maria* (22) zag zelf ook verschillende huisartsen. Bij haar eerste bezoek werd ze weggestuurd met de boodschap een ander wasmiddel te gebruiken. ‘Maar het bleek toch schurft te zijn’, zegt Maria.

Uiteindelijk heeft Maria drie kuren (één kuur betekent tweemaal het hele lichaam insmeren, red.) moeten doen, voordat ze van de mijt af was. ‘De ene huisarts bekeek mijn huid wel goed met een vergrootglas, maar de ander niet. Dan kreeg ik zonder dat er echt goed gekeken was weer een nieuwe schurftkuur voorgeschreven. Het voelde een beetje als een wilde gok of ik nou nog schurft had of niet.’

Aanpak

Of de drie studenten angstig zijn geworden voor schurft? Carlo kijkt er in ieder geval niet meer van op: ‘We zeggen het in mijn studentenhuis haast niet meer tegen elkaar, omdat het zo normaal is geworden. Soms loop ik bij een huisgenoot binnen en zie ik allemaal zakken staan. Dan denk ik ‘ah, het is weer zo ver, we hebben weer schurft.’’

Dermatoloog Borgonjen benadrukt dat een zorgvuldige behandeling echter wel belangrijk is. ‘Dat is, met nascholing, voorlichting en alertheid de beste aanpak. Landelijk zouden wellicht studenten- of studieverenigingen er wat meer aandacht aan kunnen besteden, deels ook om de schaamte en onzekerheid weg te halen.’

* De namen van de studenten in het artikel zijn gefingeerd. Uit schaamte over het onderwerp wilden de drie niet bij naam genoemd worden. De echte namen zijn bekend bij de redactie.