Douchen doen ze met regenwater, de zon levert stroom en poepen kan in een gat in de grond. De Nijmeegse StadsNomaden bivakkeren nu een maand op een Radboud-terrein aan de d’Almarasweg. ‘Ongewenst’, vindt de universiteit.

[slideshow_deploy id=’47586′]

‘En dit is onze rivier.’ Brede grijns. Max (‘liever geen achternaam’) stapt met zijn grote schoenen over een waterstroompje heen. Het regende wel erg veel de afgelopen dagen. Water opvangen is leuk, maar het aantal liters dat uit de hemel kwam was te groot voor de plastic tonnen. Bij de ingang van de circustent (de huiskamer, via via gekregen) staan pannen. Anders stroomt het water vanaf het dak ook de tent in. Binnen houden de bewoners het graag droog.

Idyllisch
Max (22) is een van de vijf Nijmeegse StadsNomaden – zo noemen ze zich – die nu ruim een maand achter het sportcentrum aan de d’Almarasweg bivakkeren. Hij woont in een vrolijk opgeschilderd bouwkeetje: blauwe lucht met witte wolkjes. Bij Max is het altijd mooi weer. ‘Alle meubels die je ziet, zouden anders zijn weggegooid’, vervolgt hij de rondleiding over het groene terrein. ‘’s Avonds ziet het er echt idyllisch uit. Dan branden overal lampjes. Op zonne-energie.’

Twee kleine zonnepanelen en een grote ‘jongen’ zorgen voor alle elektriciteit. De radio die in de circustent speelt, is verbonden aan een accu. Dit is precies de boodschap die de nomaden willen uitdragen: om redelijk comfortabel te kunnen leven, heb je weinig nodig. Of in de woorden van Max: ‘Als je stroom kunt halen uit de zon, waarom trillen dan in Groningen de huizen uit elkaar? Waarom worden er dan in Irak oorlogen gevoerd om olie?’

Als kleine jongen had hij dat soort gedachtes al. De wereld, daar moest je zuinig op zijn. Hij hoopt met zijn manier van leven anderen te inspireren. Elke donderdag houden de stadsnomaden een eetcafé voor iedereen die wil aanschuiven. De laatste keer kwamen er veertig man. De ingrediënten waarmee ze koken, zijn restproducten die anders in de vuilnisbak zouden belanden. Uit de moestuin plukt Max een tomaatje. ‘Jij ook een?’

‘Vertrekken aub’
De vijf – een van hen is student aan de Radboud Universiteit – vestigden zich half juli ongevraagd op het terrein van de universiteit. Daarop volgde een brief met de boodschap ‘vertrekken aub’. Max hoopt met zijn medebewoners nog even te mogen blijven zitten. Om zo te kunnen bewijzen aan de gemeente Nijmegen dat het initiatief kans van slagen heeft. Misschien krijgen de nomaden dan een ander stukje grond toegewezen waarop ze mogen wonen.

Een woordvoerder van de universiteit zegt dat de situatie ‘nog altijd ongewenst is’. Over stappen om de nomaden van het terrein te verwijderen, wil hij niets zeggen. ‘We gaan ervan uit dat ze uit zichzelf vertrekken.’ Ook Max wil niet te veel kwijt over het contact met de universiteit. Op de planning staat in elk geval nog een graffitiworkshop voor 5 september. De nomaden hebben veel contacten met kunstenaars en muzikanten. Samen creatief bezig zijn, daar gelooft Max in. ‘Mensen leven zo individualistisch. Als je samen iets doet, leer je elkaar accepteren.’

Tijdens de open dag die hij onlangs organiseerde met zijn mede-nomaden, kwam ook zijn vader op bezoek. Die steunt hem volledig, vertelt Max. In Nijmegen blijft hij voorlopig, want als hij binnenkort via vavo (volwassenenonderwijs) zijn middelbare school heeft afgerond, wil hij hier filosofie studeren. Tijdens het praten toont hij op verzoek nog even het toilet: een gat in de grond met een plank erboven en een doek ervoor. Wie een grote boodschap doet, gooit een hand zaagsel onder zich. Dan droogt de drol uit. Geen stank! Het is overigens tijd voor een nieuw gat. Het hok schuift dan een stukje op.

Max steekt zijn hand op naar een vrouw die voor het hek een gratis boek uit een neem-mee-boekenkastje pakt. ‘Veel plezier ermee!’ / Annemarie Haverkamp

De Nijmeegse StadsNomaden en hun activiteiten zijn te vinden op Facebook.