In de categorie ‘ander nieuws’: onderwijsadviseur Steven Trooster heeft een campuskoffiemokken-fetisj. Hij fotografeerde er al bijna 300, die hij allemaal op zijn Facebookpagina de revue liet passeren.

Soms vindt hij pareltjes. Wat te denken van die parelmoeren koffiemok met de kop van een eenhoorn als handvat. Eruit drinken lukte absoluut niet, maar de vondst maakte zijn dag goed. De beker prijkte zomaar opeens in het keukenkastje op de begane grond van Thomas van Aquinostraat 1.

Daar trof Steven Trooster op een ochtend ook een mok met twee porseleinen kattenoren op de bovenrand. Probeerde je daar een slok uit te nemen, dan boorden die oren zich in je bovenlip. Maar opnieuw: Trooster werd er hartstikke blij van.

Zwerfmokken

‘Het begon toen ik een paar jaar geleden nog in het Spinozagebouw werkte’, vertelt hij terwijl hij koffiedrinkt uit een blauwe mok met een foto van Humberto Tan erop. ‘In de pantry daar stonden zoveel verschikkende bekers!’

Hij maakte er een sport van om elke dag een andere mok te pakken. De bekers zette hij op Facebook met telkens een bijpassende tekst.

‘Des te leuker is het als ik toch weer een nieuwe mok aantref. Dan leef ik helemaal op’

Toen hij het hele servies in het Spinozagebouw had gehad, breidde hij zijn werkgebied uit naar andere faculteiten als hij daar toevallig op bezoek was. En nu – hij ging naar een andere afdeling –  kan hij zijn hart ophalen in de Thomas van Aquinostraat. Al heeft hij daar de meeste bekers ook inmiddels wel gezien. ‘Des te leuker is het als ik toch weer een nieuwe aantref’, zegt hij. ‘Dan leef ik helemaal op.’

Verwaarloosde mokken

Hij schiet even in de lach, maar zet snel weer een serieus gezicht op. Trooster heeft een zwak voor zwerfmokken. Tot die categorie rekent hij bekers die bij een bepaalde afdeling horen, maar op een dag beginnen aan hun nomadische bestaan op de campus. Neem bijvoorbeeld de mokken van het Soeterbeeck Programma. Het programma heet al jaren Radboud Reflects, maar de mokken circuleren nog altijd en overal. Waar ze ooit zullen eindigen, is ongewis.

En er zijn de mokken die van thuis worden meegenomen. ‘Omdat iemand ze krijgt voor een verjaardag  of zo. Maar ze passen niet bij het thuisservies.’ Die bekers krijgen een nieuw leven op de Radboud Universiteit (neem de serie van drie Snoopy-bekers in TvA1 die iemand ooit moet hebben ingebracht). En er zijn natuurlijk verwaarloosde mokken die verweesd achterblijven als een universiteitsmedewerker een nieuwe baan krijgt. Vaak staat er een (familie)foto op, of een melige tekst.

Steven Trooster deed ook een experiment: hij nam een nieuwe beker mee, zette hem in het keukenkastje op de universiteit en keek waar de beker vervolgens weer opdook. Gewoon, omdat het kon. ‘Ik werk ook voor Ugenda en nam daar een mok van mee. Die heb ik al heel lang niet gezien, dus wie hem tegenkomt, mag zich bij mij melden.’

Nummer 300

Zijn album Mugshots op Facebook (alleen te bezichtigen voor wie bevriend is met Trooster, red.) telt inmiddels 298 mokken. De grote vraag is natuurlijk, zegt Trooster met een mysterieuze blik, welke mok nummer 300 zal worden. En wanneer hij dat magische getal zal bereiken, want erg snel gaat het niet meer.

Heeft hij nog een wens? Een specifieke beker die hij dolgraag eens ergens zou aantreffen? Kijkend naar Humberto Tan denkt hij even diep na. Nee, zegt hij dan. ‘Mijn enige wens is dat de stroom nieuwe mokken nooit opdroogt.’