Studenten riepen een Instagramaccount in het leven voor hun zieke docent Communicatiewetenschap Carlo Hagemann. Met ‘berichtjesvoorcarlo’ maakten ze hem in het ziekenhuis in Polen aan het lachen. Inmiddels is hij weer voorzichtig aan het werk.

Carlo Hagemann (60) was op de bruiloft van een voormalige au-pair in Polen toen hij zich niet lekker voelde. Hij ging in zijn eentje terug naar het hotel. Daar kreeg hij koortsaanvallen. Koud, warm, koud. Zijn hart ging flink tekeer in zijn borst.

‘Het ging echt niet goed’, vertelt hij in zijn werkkamer in het Maria Montessorigebouw. ‘Ik tikte in de familieapp de woorden ‘help’ en ‘ziekenhuis’. Ik wilde eigenlijk ‘ziek’ typen, maar de telefoon maakte daar automatisch ziekenhuis van. Mijn jongste zoon zag het appje binnenkomen toen de bruid net haar boeket achterover gooide en was meteen gealarmeerd.’

Hartaanval

De familie spoedde zich die avond van 23 oktober naar het hotel en zette Carlo Hagemann in de auto. Een vriendin van de bruid, die zowel Pools als Nederlands spreekt, ging mee naar het ziekenhuis in Ostrów Wielkopolski. Daar bleek dat de docent Communicatiewetenschap een hartaanval had gehad.

‘Ze hebben me in een ander ziekenhuis geopereerd’, vertelt hij als hij zijn linkerbroekspijp opstroopt en een litteken laat zien. ‘Kijk, uit mijn onderbeen is een ader weggehaald die ze hebben gebruikt om een bypass te maken.’

De Nijmegenaar moest zes weken in het ziekenhuis blijven omdat de artsen overplaatsing naar Nederland onverantwoord vonden. Bezoek mocht hij niet ontvangen in verband met de strenge coronaregels.

‘Ik heb zitten janken op de rand van mijn bed’

‘Op een gegeven moment kreeg ik een fotokaart van twaalf oud-studenten met wie ik nog steeds contact heb. Ik kan je zeggen: ik heb zitten janken op de rand van mijn bed. Zó leuk vond ik dat.’

Studenten die nog steeds les van hem krijgen, riepen een Instagramaccount in het leven onder de naam ‘berichtjesvoorcarlo’. “We missen je in Nijmegen”, stond erboven. “We hopen dat onze berichtjes je een beetje aan het lachen maken.” Vanuit zijn bed bekeek de communicatiewetenschapper selfies van zijn studenten en las hij over hun bescheiden avonturen in de Waalstad.

‘Sommige dokters spraken Engels, de meeste verpleegkundigen alleen Pools. Ik had weinig aanspraak. Daarom was ik zo blij met die berichtjes, ook van collega’s. Ik heb nog nooit zoveel op social media gezeten als die weken in dat ziekenhuis.’

Het deed hem goed dat er mensen op de campus aan hem dachten, dat hij niet zomaar was verdwenen.

Corona

Intussen verbleven zijn vrouw en zoon in een appartement in de buurt, maar hij mocht ze slechts zelden zien. Zijn vrouw kwam meestal niet verder dan de poort waar ze appels en bakjes yoghurt afgaf omdat haar man het ziekenhuisvoer ‘niet te hachelen’ vond. ‘De vis smaakte naar schoenzool. Ik ben twaalf kilo afgevallen’, zegt hij.

Na zes weken mocht de docent eindelijk naar huis, maar toen bleek hij corona te hebben. De dokters waren onverbiddelijk: nog eens twee weken blijven. Carlo Hagemann werd overgeplaatst naar een sanatorium veertig kilometer verderop. Opnieuw moest hij in isolatie.

Eind januari meldde hij zich voor het eerst weer op de campus van de Radboud Universiteit. Langzaam probeert hij zijn werkzaamheden weer op te pakken, maar zijn conditie is nog matig. Het ritme van de afspraken bij de fysiotherapeut bepaalt voor een deel zijn dagelijks leven. ‘In de volgende periode hoop ik weer een werkgroep te kunnen begeleiden.’

Hij is niet bang dat zijn hart hem opnieuw in de steek laat, want het mankement is solide gerepareerd en het ziekenhuis waar hij onder handen werd genomen staat goed aangeschreven. Het verblijf in Polen kreeg nog een staartje. Zijn verzekering vergoedt de revalidatie in het buitenland niet. Carlo Hagemann legt zich daar niet bij neer en hoopt via een procedure alsnog zijn gelijk te halen.