Ze zijn er: studenten die in Nijmegen studeren maar de campus nog nooit hebben gezien. Vanuit hun huis aan de andere kant van de wereld volgen ze colleges aan de Radboud Universiteit. In een korte serie vraagt Vox drie internationale studenten naar hun studentenleven op afstand. Vandaag Martina Gonzalez uit Chili. ‘Normaal gesproken zou ik elke dag anderhalf uur heen en terug naar de universiteit moeten reizen, ik had nooit tijd gehad voor de extra lessen.’

Martina González (19) woont aan de rand van de Chileense hoofdstad Santiago, daar zit ze in het eerste jaar van haar studie Engineering bij de Universidad del Desarrollo. Ze besloot mee te doen met een online uitwisselingsprogramma van de Radboud Universiteit. Vanaf de andere kant van de oceaan volgde ze het vak sustainability and economy in Nijmegen.

‘Colleges waren om negen uur ’s ochtends in Nederland,

dat is drie uur ’s nachts in Chili’

‘Ik ben nog maar een eerstejaars’, vertelt Martina. ‘Mijn studiecoördinator vroeg zich daarom af of het wel een goed idee was om naast mijn eigen studie ook nog colleges in Nederland te volgen.’ Ze besloot het daarom op één vak te houden. ‘De colleges waren om negen uur ’s ochtends in Nederland, dat is dus om drie uur ’s nachts in Chili.’

Om de tijd te hebben om wakker te worden, stond ze een uur van tevoren op. Na een college van anderhalf uur dook ze terug haar bed in. ‘Om half negen moest ik opnieuw beginnen met mijn lessen in Chili, dus dat beetje extra slaap kon ik wel gebruiken.’

Zwaar

‘Soms was het best zwaar’, zegt Martina. Ze had het zo druk met haar eigen studie dat colleges terugkijken geen optie was. ‘Ik wilde dat sowieso niet doen, want ik wilde de interactie met de docent en medestudenten niet missen.’ Toch waren de hoge werkdruk en het gebrek aan slaap het waard, zegt ze. ‘Het was een goede ervaring. Het heeft me laten zien dat ik een heel vak in het Engels kan volgen. En ik heb veel Nederlandse en internationale studenten leren kennen.’

Het contact dat ze met studenten in Nederland had was niet anders dan dat met haar vrienden thuis. ‘Door de coronacrisis zie ik iedereen toch alleen maar via een scherm’, vertelt Martina. Ze woont met haar ouders, broertje en grootouders in een huis. ‘Ik wil mijn familie niet in gevaar brengen.’ Ook in Chili is het virus nog niet onder controle. Fysieke lessen heeft ze nog nooit gehad op de universiteit.

Dankzij de pandemie kon Martina meedoen met het uitwisselingsprogramma. ‘Normaal gesproken zou ik elke dag anderhalf uur heen en terug naar de universiteit moeten reizen, ik had nooit tijd gehad voor de extra lessen.’ Daarnaast zou het hele programma niet eens hebben bestaan als de coronacrisis er niet was geweest (zie kader). De crisis heeft voor Martina dus ook positieve kanten. ‘Ik zie mijn ouders veel meer, het zal nog wennen worden als ik ze straks weer moet missen.’