Je moet studeren, maar je ogen dwalen steeds af naar het lekkere ding tegenover je. Sinds kort kun je anoniem sjansen in de bibliotheek: de facebookpagina’s van ‘Gespot: UB’ zijn een hype. In een kleine maand verzamelden ze landelijk tienduizenden likes. In het CultuurCafé vond gisteren de eerste Nijmeegse Gespot-date plaats.  Op 8 januari vindt een student een roodleren portemonnee, met een ID-kaart met ‘superschattige foto’. Of de eigenares haar eigendom om half vijf komt ophalen in het CultuurCafé, bericht hij via de facebookpagina ‘Gespot: UB RU’. Dan kunnen ze meteen een kop koffie drinken. Bekenden trommelen de sloddervos op via een tag. Ze reageert: ‘Ik ben niet schattig! Maar oke is goed.’ Na afloop van het afspraakje voegt ze flirtend toe: ‘Lieve anoniem, ik wil alleen even kwijt dat ik geen leuker tijdelijk verlies ken dan dat van mijn dierbare rode portemonnee vandaag, tot de volgende keer?’ Het berichtje krijgt twintig likes van meelezers. Het succes van ‘Gespot: UB’ zit ‘m volgens de oprichters in de anonimiteit. ‘We plaatsen de berichtjes zonder afzender. Je hoeft niet op de ander af te stappen, maar kunt veilig de reactie op je toespelingen afwachten.’ Voyeurisme is de tweede succesfactor: ‘Wat is leuker dan meelezen met ontluikende romances? En misschien word je zelf genoemd. Sterker nog: sommige inzenders verdenken we ervan dat ze over zichzelf schrijven.’ 35.000 likes De twee jongens die achter ‘Gespot: UB’ zitten, willen zelf ook anoniem blijven. Een paar jaar geleden studeerden ze af aan de Universiteit Utrecht. ‘We vonden op Facebook een vergelijkbare Ierse pagina en probeerden het idee uit op onze oude universiteit. Dat was in de week voor kerst. Nu, nog geen maand later, hebben we tien pagina’s met in totaal 35.000 likes. Utrecht, Amsterdam en Groningen zijn de grootste.’ De Nijmeegse pagina scoort een kleine vijfduizend likes. And counting. De spin-offs van hogescholen en andere plekken schieten als paddenstoelen uit de grond. De oprichters zijn zelf een beetje beduusd. Waar gaat het heen? Ze weten het niet. ‘Het is geweldig om je initiatief zo te zien groeien. We willen er een mooi, stabiel netwerk van maken. Een einddoel hebben we niet, en we verdienen er ook niet aan.’ Wel hebben ze intussen lokaal vrijwilligers aangesteld om de inzendingen te checken en plaatsen. ‘Spelfouten checken we niet, daar is geen beginnen aan. En de meelezers doen dat zelf wel.’ Inderdaad worden d/t- en andere fouten genadeloos becommentarieerd: ‘Taal is als seks, als student behoor je het gewoon te kunnen.’ De selectie van de berichten gaat vooral op inhoud. ‘We houden de toon graag positief, dus geen kritiek op uiterlijk of gedrag. Ook namen en foto’s plaatsen we niet, we willen niemand imagoschade toebrengen.’ Toch is de toon allesbehalve braaf. Tussen de mierzoete gedichtjes en plichtmatige flirts à la ‘Hoi leuke jongen met de groene trui’,  verschijnen pittige oneliners als: ‘Sla je mooie lange benen om m’n nek, dan gaan we even lekker ontstressen op de wc’s van het Erasmusgebouw’ en: ‘Hoi mooie Franse jongen in de collegezaal van methoden, hoeveel kruidenboter zit er in jouw baguette?’ Studeren was nog nooit zo spannend. / Lydia van Aert