Deze week vinden de eerste tentamens en practica sinds het begin van de coronacrisis weer plaats op de campus. Studenten moeten onder andere wennen aan toegangscontroles, een wirwar van linten en looproutes, op een uitgestorven campus. Maar verder is alles weer 'normaal'. Een fotoreportage.

Tweedejaarsstudent Wiskunde en Natuurkunde Paul Veen komt opgelucht sporthal 1 van het Gymnasion uit na een tentamen Groepentheorie. ‘Leuk om terug op de campus te zijn’, zegt Veen, ‘maar je bent wel minder vrij dan eerst.’ De betastudenten moeten gesorteerd op achternaam aan verschillende kanten het gebouw uit. Om dringen te voorkomen moeten ze hun tassen meenemen naar de tafeltjes, die verder uit elkaar staan dan voorheen.

De surveillant is positief over de maatregelen. ‘Het lukt de studenten om afstand te houden. Aan het begin van het tentamen had ik nog rubberhandschoenen aan, maar die heb ik al snel afgedaan omdat het moeilijk was om papier uit te delen.’

‘Gek om er weer te zijn’, vindt Kees van Kempen, vierdejaarsstudent Wiskunde. ‘De campus is niet gezellig meer nu het hier zo leeg is. Ik hoop dat alles snel weer bij het oude is.’

Routine kwijt

Intussen is eerstejaarsstudent Tandheelkunde Béla van der Krabben aan het oefenen op een gebit in het Tandheelkundegebouw. ‘Wel zo fijn om hier weer heen te kunnen, thuis heb je al dit materiaal niet. Nu mogen nog maar half zoveel mensen als normaal de zaal in en hebben we de helft van de tijd. Tussendoor kletsen zit er dus niet meer in.’

Docent Adrie Jeurissen: ‘Iedereen is zichtbaar blij om weer aan de slag te gaan. Het is belangrijk dat de eerstejaarsstudenten routine krijgen, maar die zijn ze deels kwijt nu het onderwijs drie maanden stil heeft gelegen.’ Volgens Jeurissen gaan de studenten serieus met de regels om. ‘Ze zijn zich ervan bewust dat we samen de verantwoordelijkheid dragen om dit vol te houden.’

‘Op deze manier bekijken we ook hoe we het onderwijs komend studiejaar kunnen aanpakken’, geeft Jeurissen aan. ‘Het kan zomaar een jaar zo blijven. Je moet roeien met de riemen die je hebt.’