Medewerkers van de Radboud Universiteit moeten zoveel mogelijk thuiswerken, maar kunnen ze dat wel? ‘Mensen zonder kinderen kunnen nu boeken gaan schrijven, maar voor mij is het paniekvoetbal.’

Wilco Versteeg, docent literatuur en fotograaf:

‘Samen met mijn vriendin en twee katten woon ik in een appartement in Parijs. Een paar dagen geleden gingen we in vrijwillige quarantaine, maar ondertussen is onze isolatie niet meer zelf gekozen. In Frankrijk zijn alleen nog maar noodzakelijke verplaatsingen toegestaan voor boodschappen, medische zorg of werk, al ga ik ervan uit dat wel iets te regelen valt als ik absoluut in Nederland moet zijn.’

‘Normaal gezien zou ik gisteren opnieuw naar Nederland gegaan zijn, maar dat leek me niet zo verstandig. In de trein en in de stations kom je toch met allerlei mensen in contact. Mijn beide ouders, die in Deventer wonen, zijn 75 jaar oud. Over hen maak ik me wel zorgen, zeker omdat ik enig kind ben. Gelukkig hebben vrienden al aangeboden om boodschappen te doen voor hen als het nodig is.’

‘Voor een onderzoeker zouden dit gouden tijden moeten zijn om veel werk gedaan te krijgen, maar in deze omstandigheden vind ik het niet zo prettig. Op dit moment moet ik geen colleges geven, maar de scriptiebegeleiding gaat wel door en ik krijg veel vragen van studenten. Bij Frans, Engels en Cultuurwetenschappen geef ik vaak onderwijs aan kleine groepjes. We hebben niet zoveel ervaring met onderwijs op afstand, maar tegenwoordig is veel mogelijk.’

‘Als cultuurwetenschapper interesseert het me hoe mensen reageren op deze crisis. Er hangt een vreemde sfeer op straat. Na de terroristische aanslagen was het ook stil in Parijs, maar dit is anders. Mensen ontwijken elkaar, ze nemen nog snel een meter afstand wanneer ze iemand kruisen op straat. Toch ben ik positief verrast over hoe Fransen met de coronacrisis omgaan. In supermarkten is het relatief rustig, er is geen rush op toiletpapier en de winkelrekken moeten niet aangevuld worden zoals in Nederland. Alleen jongeren vatten de crisis te licht op. Ze gaan nog steeds naar clubs en lopen hand in hand over straat. Wellicht worden de maatregelen daarom straks opnieuw strenger.’

Ellen Mastenbroek, hoogleraar European Public Policy:

‘Mijn vriend en ik werken allebei thuis. Met drie kinderen van tien, dertien en zestien jaar oud in huis is het een beetje chaos. Gelukkig hebben we allebei een werkkamer. Die hebben we de afgelopen dagen zo goed mogelijk ingericht met extra computerschermen – momentje, een van de kinderen loopt de kamer binnen (lacht).’

‘Op woensdag of donderdag horen we hoe de scholen onderwijs op afstand organiseren. Tot die tijd is het een beetje vakantie voor de kinderen. Daarna moeten ze aan het werk, maar dat vraagt ook toezicht en begeleiding van ons. Het wordt een hele klus om dat te organiseren. Ik kan me niet inbeelden dat we onze werktijd zullen halen. Mijn vriend en ik hebben een werkverdeling gemaakt. Afgelopen zaterdag werkte ik bijvoorbeeld nog een hele dag op de campus.’

‘Het grootste verschil met werken op de campus? Het gebrek aan rust. Mensen zonder kinderen kunnen nu boeken gaan schrijven, maar voor mij is het paniekvoetbal. Een oppas durf ik niet te vragen, want de kinderen zijn wat snotterig. Ik heb nu aan de oudste gevraagd om een beetje op de andere twee te passen.’

‘Gelukkig hoef ik deze periode geen colleges te geven. Er zijn wel wat individuele herkansingen voor het vak dat ik geef. Alle afspraken, bijeenkomsten en congressen zijn afgelast. Dat is fijn want dat levert tijd op, maar dat betekent wellicht ook dat er binnenkort een hele hoop werk op ons afkomt.’

‘Door de coronacrisis ga je op een andere manier naar je werk kijken. Ik volg tussendoor het nieuws en denk vaker aan vrienden en familie. Het is moeilijker om te focussen op het werk. Er staat zoveel op het spel in de samenleving.’

Martijn de Koning, universitair docent Islamstudies:

‘Ik heb geen kinderen, dus dat maakt thuiswerken een stuk makkelijker. In mijn studeerkamer werk ik wel vaker aan artikelen. Gisteren heb ik twee weblectures van twintig minuten op Brightspace geplaatst. Nu ben ik praktische vragen van studenten aan het beantwoorden. Straks wil ik nog wat onderzoek doen en daarna zie ik wel wat op tafel komt.’

‘Op de universiteit is er natuurlijk meer sociaal contact. De afdeling Islamstudies is niet groot: collega’s lopen vaak bij elkaar binnen en studenten weten ons makkelijk te vinden. Nu de vaste colleges en vergaderingen wegvallen, moet je je eigen dag invullen. En voor sociale contacten zijn er nog sociale media, Skype en telefoon.’

‘Dat online gedoe is aardig, maar het mag de studielast niet verzwaren’

‘In het verleden heb ik wel eens weblectures gemaakt omdat ik een periode naar het buitenland ging. Ik probeer ze nooit te lang te maken: studenten geven aan dat ze vijftien à twintig minuten de ideale lengte vinden. Of ik tips heb voor collega’s? Houd het simpel, voor jezelf en de studenten. En wissel tips uit met collega’s. Via Brightspace kan je filmpjes met powerpointpresentaties maken. Collega Mathijs van de Sande heeft daarover een tutorial op YouTube gemaakt. Een paar keer oefenen en dan heb je dat wel onder de knie.’

‘Dat online gedoe is aardig, maar het mag de studielast niet verzwaren. Sommige studenten hebben kinderen of andere zware zorgtaken, en studenten kunnen ook ziek worden. Geef ze tijd en ruimte om de opdrachten in hun eigen ritme te doen. En ga er niet van uit dat iedereen een fantastische internetverbinding heeft, dat is gewoon niet zo.’

‘In een van mijn weblectures heb ik de coronacrisis verwerkt. De oproep tot het gebed in Koeweit klinkt nu net iets anders dan normaal. In plaats van “Haast je, kom naar het gebed” riep men “Het gebed is in uw huis”.’ Ik toonde ook een foto van de Klaagmuur: die is nu zo goed als leeg.’

Wim van Meurs, hoogleraar Europese politieke geschiedenis:

‘Thuiswerken heeft zo zijn voordelen, zeker in mijn functie, als groepsleider. Vorige week donderdag stond mijn agenda voor deze week nog helemaal vol met afspraken, nu is hij bijna helemaal leeg. Ik heb opeens veel meer tijd voor onderzoek (lacht). Een hele hoop standaard afspraken vervallen, en overleggen via Skype gaan een stuk sneller en efficiënter dan een fysieke vergadering, merk ik. Dat is misschien wel een les voor als dit allemaal achter de rug is.’

‘Vooralsnog levert het thuiswerken niet al te veel problemen op bij onze afdeling. Zoveel heb je ook niet nodig om je werk te doen als historicus. Ja, archieven, die zijn soms al wel gesloten, maar zo’n bezoek kan vaak ook prima uitgesteld worden. Gelukkig is de UB nog open. Ook zouden sommige onderzoekers naar congressen gaan die nu afgezegd zijn, dat is wel jammer. Als deze maatregelen beperkt blijven tot drie weken, is het allemaal wel te overzien. Vanaf drie maanden wordt het wel problematischer, dan heb je kans dat bijvoorbeeld de projecten van promovendi uitlopen.’

‘Iedereen van mijn afdeling heb ik aangeraden thuis te blijven. We overleggen zoveel mogelijk via mail of Skype. Dat werkt prima, maar ik mis wel dat je elkaar in de wandelgangen spreekt. Daar hoor je toch vaak de kleine dingen die mensen bezighouden en die je vaak meteen makkelijk kunt oplossen. Misschien dat ik aan het einde van deze week een alternatieve vrijdagmiddagborrel organiseer via Skype, zodat we elkaar toch nog een beetje zien.’