In natuurgebied De Mookerheide vond afgelopen vrijdag de eerste editie van Slow Science Hikes plaats, waarbij jonge wetenschappers al wandelend over hun onderzoek in gesprek gaan. ‘Je moet jezelf juist de ruimte geven om niet altijd meteen resultaatgericht te werken.’

Een straf windje waait deze vrijdagochtend over de open heidevlakte pal naast treinstation Mook-Molenhoek. Aan de rand van het station staat een handjevol wetenschappers bij elkaar. Wetenschappers uit heel het land, allen aan het begin van hun carrière. Wandelschoenen aan, regenjas mee – volgens buienradar blijft het niet droog. Op de planning staat een 13 kilometer lange wandeltocht over natuurgebied de Mookerheide.

Welkom bij de eerste editie van Slow Science Hikes, een initiatief van De Jonge Akademie, waarbij er tijdens een maandelijkse wandeling in ongedwongen sfeer over wetenschappelijk onderzoek gepraat kan worden. Na een korte introductieronde vertrekt de groep.

Volle actielijsten

‘In de wetenschap is vaak weinig ruimte voor het creatieve aspect’, vertelt organisator Shari Boodts, universitair docent Middeleeuwse Geschiedenis aan de Radboud Universiteit. ‘Terwijl dat juist zo belangrijk is.’

‘De academische wereld is veel meer een bedrijf geworden, met volle actielijsten en managementtaken’, vervolgt de historica. ‘Er zijn altijd wel congressen en events waar je naar toe kan. Of je rolt van deadline naar deadline.’

De Jonge Akademie hoopt dat wetenschappers tijdens de wandelingen de tijd en ruimte nemen om met elkaar in gesprek gaan over hun onderzoek, omdat dat de kwaliteit van het werk ten goede komt, legt Boodts uit. ‘We willen dat de deelnemers meer dan alleen oppervlakkig over hun onderzoek vertellen. Zelf merk ik dat ik altijd veel input krijg als ik met anderen praat over mijn onderzoek.’

Ook Tazuko van Berkel, universitair docent aan de universiteit van Leiden, is enthousiast over de wandeling. Van Berkel, gespecialiseerd in ideeën en filosofie uit de Griekse Oudheid, is speciaal vanuit de Randstad naar Molenhoek afgereisd voor de tocht. ‘Slow Science is jezelf ruimte geven om niet altijd meteen resultaatgericht te werken’, vertelt ze. ‘In de academische wereld draait het vaak om resultaat, maar het mooie aan wandelen is dat je jezelf de ruimte geeft om na te denken zonder dat het meteen iets oplevert.’

Het verhaal van Van Berkel wordt onderbroken als de groep een afslag neemt naar een smal en stijl pad dat een fikse heuvel op gaat. Naast elkaar lopen gaat niet meer, de gesprekken maken plaats voor gehijg. Af en toe duwt een deelnemer een tak weg om het pad vrij te maken. Bovenaan staat de groep even stil. ‘Slow Science betekent niet dat we het rustig aan doen’, grapt organisator Pieter Coppens (Vrije Universiteit).

‘Nadenken is iets wat je per definitie niet alleen doet, maar samen’

‘Je raakt door in een groep te wandelen sneller in een gedachtenflow’, vervolgt Van Berkel. ‘De oude Grieken zeiden het eigenlijk al: nadenken is iets wat je per definitie niet alleen doet, maar samen. Tijdens een wandeling met collega’s uit andere disciplines kijk je verder dan wat voor jou vanzelfsprekend is. Het is zoveel beter dan alleen achter je computer zitten de hele tijd.’

Toekomstige rectoren?

‘We hopen dat de groep deelnemers blijft groeien’, vertelt Boodts even later. ‘Maar de opkomst zal ook aan de locatie liggen. En niet iedereen heeft natuurlijk de tijd om een hele werkdag vrij te nemen voor een wandeling.’

Dat de eerste editie in Nijmegen gehouden wordt, is overigens geen toeval, legt Boodts uit. Met een knipoog: ‘Zie het als een soort laagdrempelige tegenhanger van de Nijmeegse hoogleraren wandelclub.’ Op de vraag of er tijdens de wandeling ook onderling baantjes verdeeld worden, zoals over de roemruchte hooglerarenclub wordt beweerd, schudt ze lachend haar hoofd. ‘Als we het al zouden willen, zouden we het niet eens kunnen.’ Van Berkel vult aan: ‘Maar wie weet staan hier de toekomstige rectoren van verschillende universiteiten.’

De groep is inmiddels aangekomen bij een uitkijkpunt. Het zonnetje is doorgekomen, van regen is – vooralsnog – geen sprake. Iets verderop grazen enkele Schotse Hooglanders, in de verte zijn de dubbele torens van de Sint-Martinuskerk in Cuijk te zien. Na kort van het uitzicht te hebben genoten trekt de groep verder, er is nog genoeg wetenschap te bespreken.