Ik ben vooral een stuk liever sinds ik geen suiker meer eet. Tenminste, dat zeggen de mensen om me heen.

En toegegeven: daarvoor was ik onrustig, sneller boos en wisselden mijn stemmingen elkaar sneller af dan de kleuren van het stoplicht op een druk kruispunt. Daarnaast had ik al wat serieuze depressieve periodes achter de rug. Tijd voor een drastische verandering om mezelf structureel beter te gaan voelen. En dan bedoel ik niet therapie of een strip antidepressiva in mijn toilettas. Ik wilde eens proberen te leven naar wat filosoof Hippocrates honderden jaren voor Christus al beweerde: Let food be thy medicine and medicine be thy food. Toen kwam ik al snel uit op suikervrij eten.

Ter illustratie: mijn ontbijt bestond uit cola – ik poetste er nog net mijn tanden niet mee. Ik dronk dagelijks zo’n twee liter cola weg. Tijdens het uitgaan dronk ik Apfelkorn en mierzoete likeurtjes, of stond ik met het dopje van een Flügeltje op mijn neus. Het moest te doen zijn, dacht ik, om daar voortaan gewoon vanaf te blijven. Mijn uitdaging: niet stap voor stap afbouwen, maar van de een op de andere dag alle suiker (en vervangers) elimineren.

Pissig
Ik wil écht niet overdrijven. Echt niet. Maar ik heb me zo ontzettend ellendig gevoeld. De eerste nachten zonder suiker sliep ik slechter dan ooit, mijn spieren waren stijf en ik was huileriger dan een pubermeisje met PMS (inclusief die hoofdpijn). ‘Dit is dan afkicken’, dacht ik. De eerste maaltijden? Saai. Want hoewel ik gewend ben om vers te koken, zonder pakjes, blijken die witte korrels toch overal in te zitten. Suiker in mijn favoriete chilisaus, suiker in een blikje maïs, suiker in mijn brood, suiker in de bouillonblokjes en suiker in de ketjap manis. Mijn smaakmakers laten me in de steek en wat overblijft is een gezapig bordje sla met wat groenten en rijst. Smakeloos. Ik ben pissig. Niet alleen omdat de suiker me blijkbaar in zijn macht heeft, maar ook omdat ik echt niet weet waar ik het zoeken moet. Ik wil zoet.

Toch zet ik door: ik bak mijn eigen brood, zoek naar kruiden en maak zelf sausjes met paprika en tomaat in mijn blender. Het is even wennen, de eerste weken zijn suf qua eten. Maar langzaamaan wordt mijn eten vanzelf zoeter. Zonder suiker. Hoe burgerlijk het ook klinkt: ik proef het zoet van fruit beter, ik waardeer water met citroensap meer, maak veel te vaak suikervrije pizza’s én ik val kilo’s af. Niet twee of vijf, maar na drie maanden strikt suikervrij ben ik er al bijna zestien kwijt. En belangrijker: voor het eerst sinds jaren voel ik me weer mentaal rustig. Gewoon stabiel, vrolijk, minder angstig. Ook fysiek voel ik me goed. Mijn hart slaat niet meer over en mijn conditie is verbeterd, terwijl ik echt geen sporter ben. Dus nee, voor mij geen happy pills in de ochtend, maar zelfgebakken brood en vers fruit als ontbijt. Word ik nog liever van ook.

Kelly Janssen is masterstudent politicologie