Nee, mensen die voor de trein springen zijn niet egoïstisch. ‘Wie zelfmoord pleegt, is niet meer in staat om aan de passagiers of de machinist te denken.’ Gisteren kwam Viktor Staudt, een zelfmoordoverlever, aan medische studenten uitleggen hoe het brein van een suïcidaal persoon werkt. Het werd een indrukwekkende avond.

Op 12 november 1999 staat Viktor Staudt op het perron op station Amsterdam RAI. Sinds zijn puberteit sleept Staudt zich dagelijks uit bed met de gedachte dat hij zich altijd dezelfde dag nog voor de trein kan gooien. Vandaag gaat het ook echt gebeuren – de laatste dagen ging voor zijn gevoel zelfs ademhalen niet meer pijnloos. Juist op het moment dat de Intercity van Amersfoort naar Schiphol voorbij rijdt, laat Staudt zich vallen. ‘Ik dacht, heel naïef, dat het geen pijn zou doen. Dat klopt niet. Het deed verschrikkelijk veel pijn – mijn benen werden er tenslotte afgereden. Na tien seconden kreeg ik een warm gevoel over me heen. Ik dacht dat ik eindelijk doodging.’

In werkelijkheid wordt Staudt niet veel later in het ziekenhuis wakker – zonder benen. Pas zes jaar later wordt bij hem de juiste diagnose (een borderline persoonlijkheidsstoornis) geconstateerd. De antidepressiva helpen hem er weer bovenop. Na de zelfmoord van de beroemde Duitse keeper Robert Enke en Antonie Kamerling besluit hij zijn verhaal te delen, zoals hij vandaag doet met de ongeveer driehonderd muisstille aanwezigen in het Auditorium van de medische faculteit.

‘Als er maar één iemand door mijn verhaal naar de dokter gaat, dan ben ik al tevreden.’ Zijn optreden bij De Wereld Draait Door (DWDD)  is veelbesproken. ‘De dag erop zijn er volgens ProRail vier tot vijf mensen extra voor de trein gesprongen – het zogenaamde Werthereffect. Daar tegenover staat dat ik zeker zo veel e-mails heb gehad van mensen die zeggen dat ze door mijn verhaal hulp zijn gaan zoeken,’ aldus Staudt, die heen en weer rijdend in zijn rolstoel overtuigend zijn verhaal doet.

Staudt bespreekt dat veel depressieve mensen, zoals hij voorheen, simpelweg geen andere uitweg zien. ‘Natuurlijk denk je wel eens aan je nabestaanden, maar die kunnen je niet van je plannen afhouden. Dat laatste geldt voor de conducteur of de mensen in de trein. Als je zelfmoord wilt plegen dan zie je de trein simpelweg als middel. De trein is hard, van staal en snel – je bent zo dood als je daar onder ligt – zo denk je op dat moment. Als je nog het vermogen hebt om aan de passagiers of de machinist te denken, dan pleeg je denk ik geen zelfmoord.’ / Tim van Ham

Viktor Staudt schreef zijn verhaal op in het boek ‘Het verhaal van mijn zelfmoord.’