Als universitair medewerker of student heb je het niet gemakkelijk tegenwoordig. En dat tegenwoordig, dat duurt al wel even. Ik kan me niet heugen dat er tijden waren dat er géén dreigende bezuinigingswolken boven het hoger onderwijs hingen of er eens géén ingreep in de studiefinanciering was. De bok zijn we hier in de academie, in tamelijk hoge mate. Nu is dat ook weer niet bepaald een unicum – vrijwel elke beroepsgroep die voor zijn financiering afhankelijk is van de overheid ziet op gezette tijden zijn bestaanszekerheid op zijn grondvesten schudden. Vaak nog erger dan wij meemaken. Gepensioneerden bijvoorbeeld – je zou, door alle kortingen op de oudedagsvoorziening, toch bijna gaan hopen dat de pensioengerechtigde leeftijd nog veel verder verhoogd wordt, dan hoef je je tenminste niet meer druk te maken over de hoogte van je pensioen. Of verpleegkundigen. Of onderwijzers. Of noem maar op. Blijkbaar is het voor deze groepen erg moeilijk om een zo sterke vuist te maken dat er rekening met ze gehouden wordt in Den Haag.

Sinds kort, eigenlijk pas sinds twee weken, maar helemaal sinds gisteren, weet ik de oplossing: koop een trekker. Een tractor. En een paar laarzen of klompen, maar in ieder geval een trekker. En trek daarmee (zo’n ding heet niet voor niets trekker) naar of het Malieveld – om daar onmiddellijk van de betreffende bewindspersoon te horen dat er onder haar bewind zeker geen harde sanering komt (joehoe, Van Engelshoven, let je even op?) of je gaat ermee naar het ministerie en dreigt de deur in te rammen (en ja, ik weet ook wel dat dat bij de provinciehuizen was, maar daar hebben we in het hoger onderwijs weinig mee te schaften), zodat het voorgenomen beleid direct wordt ingetrokken.

Want, waar de gemiddelde bewindspersoon Oost-Indisch doof is voor argumenten, zwichten ze als een dolle voor intimidatie. Ik zeg: bij de volgende actie moet de Wageningen Universiteit voorop. Daar hebben ze vast wel een trekker.

Lees alle columns van PH neutraal