Gaan we Roelof de Wijkerslooth missen nu hij met pensioen gaat? In De Vereeniging zijn er bezoekers die hem eigenlijk helemaal niet kennen, maar er zijn er ook die wel kunnen huilen om zijn vertrek. ‘Zijn belangrijkste verdienste is dat hij de ramen heeft open gezet.’ In de receptiehal van De Vereeniging kletsen drie studenten in rood-zwart pak met elkaar. Ze zijn van de studievereniging van economie (ESV) en vallen op tussen de hoogleraren in toga. Nee, hun collegevoorzitter, de baas van de Radboud Universiteit, hadden ze eigenlijk nooit eerder gezien. Maar zijn afscheidsspeech vonden ze ‘een prima verhaal’. ‘Gelukkig zat er humor in’, zegt Maurits Gaudesaboos. Hij zal op de achtergrond wel veel doen, opperen ze. Maar ja, daar weten ze niet zoveel van. De rector, die zien ze wel eens. ‘Dat is voor ons het gezicht van het college’, zegt Daan van den Boogaard. Hoge kringen Nee, dan Anneke Matthijssen, beleidsmedewerker bij MSO. De Wijkerslooth kwam haar kamer dagelijks binnenlopen. Zijn vertrek is voor haar een verdrietige gebeurtenis. ‘Ik vind het echt heel erg dat hij vertrekt. Ik kan er bijna om huilen.’ Ze roemt zijn ‘ongelooflijke inhoudelijke kennis’. Zo wist hij alles over haar werkterrein: de internationale ranglijsten van universiteiten. Hij stelde spitsvondige vragen, bijvoorbeeld over de manier waarop ze de cijfers voor de ranglijsten aanleverde. ‘Dan zei hij: “Heb je daar wel aan gedacht?” En dat had ik dan niet. Terwijl het míjn werk was.’ Ze vindt hem erg integer, maar ze zag ook wel dat het voor hem niet makkelijk was om zich te bewegen onder de mensen. ‘Hij is in hoge kringen opgevoed, dat merk je wel.’ Risico Het is broeierig in de grote hal van De Vereniging. Steeds meer toga’s gaan uit. De hoogleraren kunnen ze kwijt in een speciaal daarvoor ingerichte ruimte. Maar rector Bas Kortmann, die in de wachtruimte bij de receptiezaal staat, heeft ‘m nog altijd aan. Ook hij gaat De Wijkerslooth missen, zegt hij. ‘Roelof was een heel zorgvuldig leider die de universiteit tot in de haarvaten kende. Hij kende de mensen, hij kende de organisatie. Dat is belangrijk voor een college dat toch altijd het risico loopt om op afstand te besturen.’ Gasten Oud-pedel  Boudewijn Boumans – ik noem mezelf ‘emeritus-pedel’ – staat vlak achter Kortmann. Hij heeft twaalf jaar gewerkt met De Wijkerslooth en komt er rond voor uit: de voorzitter heeft grootse dingen gedaan.  ‘Zijn belangrijkste verdienste is dat hij de ramen heeft open gezet. Hij heeft onze universiteit, toch altijd een provinciaal universiteitje, veranderd in een internationale universiteit. Ik merk dat veel meer mensen trots zijn op de Radboud Universiteit.’  Dat is ook wat Marlou Majoor, onlangs gepensioneerd als medewerker relatiebeheer van het college van bestuur, wil inbrengen: ‘Wat ik zo bijzonder aan hem vond is dat hij zo trots op zijn universiteit was en dat ook heel goed kon overbrengen op zijn gasten.’ / Martine Zuidweg