Iedere universitaire gezamenlijke vergadering worden we weer een beetje wijzer. Zo weten we nu dat het spoorlijntje tussen Roermond en Nijmegen wellicht wordt aangepakt, het universiteitsbestuur heel goed op de hoogte is van de concurrentie, en de aanwezigheidsplicht ongemotiveerde studenten via ‘ínfantiele verplichtingen door hun propedeuse heen sleept’.

Collegevoorzitter Gerard Meijer trapt af met een interessante mededeling. Het college heeft de Gedeputeerde Staten (het dagelijks bestuur) van de provincie Gelderland aangeschreven, pleitende voor een investering in de spoorlijn tussen Nijmegen en Roermond. Dat zou de bereikbaarheid van de universiteit verbeteren. De provincie Limburg is geïnteresseerd en bereid geld in haar deel van de lijn te steken, Meijer hoopt Gelderland ook te overtuigen.

Voornaamste punt van gesprek vanmiddag is het strategisch plan voor de periode 2015-2020. De medezeggenschap bekritiseert het stuk over het profiel en de identiteit van de universiteit, met name omdat het niet concreet is. Ook ontbreekt een omgevingsanalyse: hoe verhoudt de universiteit zich tot andere instellingen, nationaal en internationaal?
Meijer gaat niet in de verdediging, maar in de aanval. Allereerst ‘omdat een omgevingsanalyse in een document als dit geen plaats behoeft. Het strategisch plan draait om de keuzes die wij zelf maken, de kant die wij als universiteit op willen.’ De kritiek dat het belangrijk is op de hoogte te zijn van de concurrentie, verwerpt de collegevoorzitter. ‘We zijn juist heel goed op de hoogte van de omgeving waarin we ons bewegen. Het ontbreekt ons niet aan die kennis: die staat in dit document niet expliciet geformuleerd.’
Liever heeft hij het over de gemaakte keuzes. ‘Daarmee onderscheidt de Radboud Universiteit zich. We kiezen, anders dan anderen, heel bewust, heel specifiek. Denk dan aan de keuze om ons te profileren op gebieden als microbiologie, of op astrofysica.’ Aan het lijstje profileerpunten kunnen nieuwe onderzoeksprogramma’s worden toegevoegd, Meijer noemde cybersecurity als voorbeeld, wel is het zo dat het college niet van plan is de koers al te snel te wijzigen.

De universiteit kiest en steunt topprogramma’s op langere termijn. Studentenraadslid Dominique Sinke: ‘Dat moet consequenties hebben op andere gebieden.’ En dat klopt. Meijer: ‘Je kunt een euro maar één keer uitgeven.’ OR-lid Roel Schutgens: ‘Leidt dat er dan niet toe dat een droomscenario als dat van het opgebloeide astrofysica, dat tien jaar geleden op sterven na dood was, amper nog te bewerkstelligen is?’ Meijer: ‘Bij het maken van deze keuzes zijn we niet over één nacht ijs gegaan. Het kan zeker dat er op termijn veranderingen plaatsvinden, maar we gaan de keuzes niet ieder jaar herzien.’

Aanwezigheidsplicht
Soms is het fijn dat de rollen even worden omgedraaid. Dat gebeurt tijdens de vragenronde. Waar de hoge heren in het Bestuursgebouw de weg naar excellentie en efficiëntie eigenlijk dienen te plaveien met de schedels van de studenten die te zwak zijn om mee te komen, is daar altijd nog de medezeggenschap die het voor de zwakkeren in de kudde opneemt.
Maar in de strijd tegen de aanwezigheidsverplichting is alles geheiligd, zo wordt duidelijk. Want die aanwezigheidsverplichting ondermijnt de selecterende functie van het bindend studieadvies, ‘omdat ongemotiveerde studenten via infantiele verplichtingen door hun propedeuse heen gesleept worden’, schrijft een groep vraagstellers bestaande uit leden van de USR en OR. Dat is een slechte zaak, want ‘een wijs man sprak ooit: ‘zevens trekken zessen aan en achten trekken negens aan’’. Ongeïnteresseerde studenten trekken het gemiddelde niveau – ook dat van aanvankelijk gemotiveerde studenten – omlaag, is een van de prikkelende stellingen die het gezelschap poneert. Aan Meijer om de hem door traditie bedeelde rol als boeman af te schudden en het voor de zwakke student op te nemen: die aanwezigheidsplicht blijft. / Mark Merks