De universitaire studentenraad ging er met een gestrekt been in, het interdisciplinaire honoursprogramma voor bachelorstudenten kon zijn goedkeuring niet wegdragen. Laurens Koonen werkte zelf mee aan het onderzoek van de studentenraad, maar kan zich niet vinden in de toon van het rapport. ‘De toon is negatiever dan de daadwerkelijke resultaten.’

Hij was nogal verbaasd toen hij de kritiek op het interdisciplinaire honoursprogramma las op Voxweb, vertelt honoursstudent Laurens Koonen. De geneeskundestudent rondde onlangs het interdisciplinaire honoursprogramma af. Hij was ook een van de studenten die deelnamen aan het panel van de studentenraad. Dit panel had als doel de meningen over het honoursprogramma te verzamelen. Vandaag worden de rapporten tijdens de Universitaire Gezamenlijke Vergadering (UGV) besproken. Koonen vindt het beeld dat het rapport van de USR schetst, niet overeenkomen met de werkelijkheid.

De toon van het onderzoeksrapport dat er nu ligt van de USR is te negatief. En ook: te kort door de bocht. ‘De studentenraadsleden zaten bij de panelgesprekken. Toen werden er al opmerkingen gemaakt waardoor ik het idee kreeg dat zij hun mening al klaar hadden. Die mening lees ik terug in het rapport van de raad. Jammer, want zo negatief waren de antwoorden van de panelleden helemaal niet.’

Laat één ding duidelijk zijn: Koonen vindt óók dat er nog zaken te verbeteren zijn aan het interdisciplinaire honoursprogramma. ‘De selectieprocedure mag strenger. Tijdens het sollicitatiegesprek zeiden ze al dat ze me graag wilden hebben, dat mag wel anders. Studenten mogen wat meer “zweten”, zodat ze echt gemotiveerd zijn om aan het programma deel te nemen.’ Maar de opmerking in het USR-rapport dat iedereen zomaar wordt aangenomen, ondersteunt Koonen niet. ‘Er waren 134 aanmeldingen en uiteindelijk zijn 109 studenten aangenomen. Dat betekent dat ongeveer twintig procent niet is doorgegaan.’

Ook de opmerking dat iets minder dan een derde van de studenten het programma intellectueel niet uitdagend vindt, is volgens Koonen wel erg kort door de bocht. ’72 procent antwoordde positief op de vraag ‘vind je het programma uitdagend?’ Dan lijkt het net alsof 28 procent het niet eens is met die stelling, maar in werkelijk antwoordde slechts negen procent van de respondenten negatief op de stelling en was het antwoord van twintig procent van de respondenten neutraal. Van die laatste groep weet je niet hoeveel mensen meer naar het positieve of het negatieve antwoord neigen. Daar wordt in het artikel niet over gerept.’

‘Die bul zou een pronkstuk op je cv moeten zijn, maar dat is het voor velen helaas niet meer’, zegt Mennen in het voorgaande artikel. Ze refereert naar de 43 procent van de respondenten die in het ITS-rapport aangaven dat het voorkwam dat studenten onterecht hun bul kregen. Koonen vraagt zich af of dit hoge percentage realistisch is of dat het een resultaat is van een sturende vraag. ‘De vraagstelling is letterlijk: “Het komt/kwam wel voor dat studenten de honoursbul kregen die dat eigenlijk niet verdienden”. Het is subtiel, maar door het gebruik van het woord “wel” is de vraag onduidelijk. Bedoelen ze nou weleens of wél? Door onduidelijke vragen krijg je ook onduidelijke antwoorden.’

Wat betreft Koonen moet het honoursprogramma werken aan een betere selectieprocedure en aan de niveauverschillen tussen de cursussen. ‘De ene cursus was wat zwaarder dan de andere. Dat moet de organisatie van het honoursprogramma rechttrekken. Maar laten we vooral niet vergeten waar het honoursprogramma voor staat: voor verdieping en verbreding. Uit deze rapporten komt ook naar voren dat die er is en dat kan ik alleen maar beamen.’ / Jolene Meijerink