Eenzaamheid onder studenten: het is niet zichtbaar, maar wel degelijk een groot probleem volgens de USR. Daarom start deze week een campagne om studenten meer in contact te brengen met elkaar. ‘De cultuur van de universiteit moet veranderen.’

Het welzijn van studenten heeft de laatste tijd veel aandacht gekregen. Eenzaamheid daarentegen te weinig, meent Lisa de Jager van de Universitaire Studentenraad (USR). ‘Terwijl het wel een groot probleem is’, zegt ze. ‘Uit de welzijnsenquête twee jaar terug bleek dat één op de vijf studenten zich heel eenzaam voelt. Binnen de USR vroegen we ons af: hoe kan dat?’

Volgens Hannah Markusse, initiatiefnemer van de Communitytafel (een lange tafel in de Refter waar studenten elke donderdag kunnen aanschuiven om samen te eten, te praten of te studeren, red.), is eenzaamheid geen zichtbaar probleem. Dat maakt het moeilijk om aan te pakken. Daarnaast is eenzaamheid voor iedereen een ander begrip. ‘Iedereen heeft wel eens periodes waarin hij of zij zich eenzaam voelt,’ vertelt Markusse. ‘Zelf had ik vooral het gevoel dat mensen weinig tot geen verbinding meer ervaren met elkaar. Gesprekken blijven vrij oppervlakkig.’

‘Ook zie je wel dat de participatie van studenten in het actieve studentenleven terugloopt,’ zegt USR-lid Nanne van Mil. ‘De noodzaak van een oplossing is er in ieder geval.’

Cultuurverandering

De oorzaak van het probleem ligt volgens De Jager, Van Mil en Markusse bij de cultuur die heerst op de universiteit. Die is vrij individualistisch: iedereen doet zijn eigen ding. ‘De studententijd moet de leukste tijd van je leven zijn,’ zegt Van Mil. ‘Dat legt veel druk op mensen.’

‘Als studenten op kamers gaan, staan ze er ineens alleen voor,’ zegt De Jager. ‘Dan moeten ze maar proberen hun draai te vinden. Soms lukt dat gewoon niet en zweef je alleen over de campus.’

Ook binnen verenigingen spelen cultuurproblemen een rol. Van Mil: ‘Als er eenmaal een bepaalde ‘vriendencultuur’ ontstaat, voelt niet iedereen zich even welkom meer. De drempel om actief te worden is dan groot, terwijl dat tegen het principe van een vereniging in gaat. Verenigingen willen juist iedereen betrekken, maar weten in de praktijk niet altijd zo goed hoe ze dat moeten doen.’

Kleine initiatieven

Maar hoe pak je iets wat zo geworteld ligt in de cultuur van de universiteit aan? Dat is ook voor de USR een uitdaging. ‘De universiteit legt het initiatief bij studenten,’ vertelt De Jager. ‘Maar we wilden als USR geen beleid maken. Dat helpt niet.’

‘Dus proberen we ons meer te richten op kleine initiatieven, zoals de Communitytafel die Markusse elke donderdag organiseert in de Refter, en een poster die we waarschijnlijk volgende week gaan verspreiden over de campus met cijfers over eenzaamheid. Mensen moeten weer verbinding met elkaar voelen en weten dat het oké is als je je zo voelt.’

‘Verenigingen moeten uit hun comfortzone komen’

Ook de verenigingen moeten toegankelijker en inclusiever worden. ‘We willen met verenigingen om de tafel en ze lespakketten aanbieden over hoe je mensen kan betrekken,’ zegt Van Mil. ‘Het is belangrijk dat verenigingen uit hun comfortzone komen en zich meer bewust worden van hun cultuur.’

Het uiteindelijke doel is volgens De Jager om van de individualistische cultuur naar collectief denken te gaan. ‘Echte verandering komt niet door te zeggen: ‘’let hierop’’. Het moet normaal worden,’ stelt Markusse. ‘Maar dat is een lang proces.’ Van Mil: ‘Het begint al bij de universiteit. Dat je niet wordt gezien als nummer, maar wordt erkend als persoon.’

De communitytafel wordt elke donderdag van 9 – 17 uur georganiseerd in de Refter.