In oktober maakte Vox drie portretten van vluchtelingen die in het net gebouwde kamp Heumensoord kwamen wonen. Nu de opvang dicht is, zoeken we ze opnieuw op. Syriër Mohammed Ramadan woont nu in Velp. Zijn grootste zorg is nog altijd zijn gezin.

Als Mohammed Ramadan vanuit zijn kamer naar buiten kijkt, ziet hij de geluidsbarrières van de A12. In de sobere kamer staan vijf bedden, waarvan twee ongebruikt. Een maand geleden heeft Ramadan de bossen van Heumensoord ingeruild voor het asielzoekerscentrum in Velp, vlakbij Arnhem. Het asielzoekerscentrum is nieuw, maar het gebouw waarin het gevestigd is niet: het is een oude zusterflat, gelegen naast het Velpse ziekenhuis.

‘De voorzieningen zijn stukken beter hier’, zegt Ramadan. ‘Maar dat verlost mij nog niet van mijn grootste zorg: mijn familie.’ Ramadan laat foto’s zien van zijn kinderen van acht, zeven en vijf jaar oud. Ze gaan ondanks de oorlog nog wel naar school in Damascus, vertelt hij, maar het onderwijs dat ze krijgen is niet goed. ‘De docenten zijn niet opgeleid als docent en hebben hun baan alleen maar gekregen omdat ze goede contacten onderhouden met de regering.’

Ramadan wordt door een kamergenoot die goed Engels spreekt geholpen om zijn verhaal te vertellen. ‘Ik kan mij nog niet focussen op het leren van een nieuwe taal.’ Met de toekomstige inburgeringscursus is hij ook nog niet bezig. ‘Eerst mijn familie, dan de rest.’ Na Velp zal Ramadan een huis toegewezen krijgen in Rotterdam, is hem al verteld. Belangrijker voor hem is de informatie wanneer zijn gezin overkomt, maar die blijft uit. ‘Waar we vervolgens gaan wonen is mij om het even. Al moeten we naar Afrika’, grapt hij.

Op de fiets
In de tussentijd neemt Ramadan de dagen zoals ze komen. Als hij zin heeft, fietst hij naar Nijmegen om een vriend te bezoeken. ‘Daar blijf ik dan een nachtje slapen, en de volgende dag fiets ik weer naar huis.’ Of hij gaat in Arnhem naar de moskee, naar de markt of naar de rivier.

De rust die hij in Velp heeft gevonden, doet hem goed. In het halve jaar dat hij doorbracht in Heumensoord was die rust ver te zoeken. ‘Nóóit kon je eens alleen zijn. Als ik me slecht voelde, kon ik me niet terugtrekken. Hier kan dat gelukkig wel. Dan trek ik deur achter me dicht en doe de deur op slot.’

Het kan echter niet op tegen het vooruitzicht om zijn familie weer te zien. Twee weken geleden heeft hij de aanvraag voor familiehereniging ingediend. ‘Ik heb weer een sprankje hoop.’