In 2018 loste de gemeente Nijmegen het startschot voor strenger beleid op het gebied van kamerverhuur. Is het beleid effectief? En zou het niet zonde zijn als het Nijmeegse dispuutsleven daardoor in gevaar zou komen? Drie leden van de gemeenteraad aan het woord.

Tobias van Elferen, fractievoorzitter D66 Nijmegen

‘Ik kijk met weemoed terug op mijn tijd bij dispuut De Gong, waar ik tijdens mijn studententijd woonde. Wij voerden tot laat op de avond discussies over boeken die we in de kast hadden staan. Dat was een mooie tijd. Als politicus is het echter niet aan mij om me met individuele huizen te bemoeien, zeker niet mijn oude dispuut. Dat zou naar nepotisme neigen.

Voor mij is het belangrijk dat alle huurders in Nijmegen gelijk behandeld worden. Voor dispuutshuizen maak ik geen uitzondering. Wat wel belangrijk is: de gemeente moet consequent optreden. Als de SSH& geen vergunning hoeft aan te vragen, omdat die haar panden al tientallen jaren in beheer heeft, zou dat ook voor andere eigenaren moeten gelden.

Bovendien wist de gemeente natuurlijk al lang dat bepaalde huizen bewoond waren. In mijn tijd bij De Gong hebben we de brandweer op bezoek gehad, waarna we ook dingen aan het huis moesten aanpassen. Natuurlijk komt het de disputen nu rauw op hun dak dat er opeens een omzettingsvergunning nodig blijkt.

Illegale verkamering wordt vaak gelijkgesteld aan overlast. Daar ben ik het niet mee eens. Ook gaat het binnen deze discussie vaak over huisjesmelkers. Maar bij disputen is dat niet aan de orde – die worden beheerd door een stichting met oud-leden. Zo’n stichting heeft er alle belang bij om te investeren in het pand, omdat dat de brandveiligheid en het woongenot van de bewoners bevordert.

Voor het probleem waar de disputen nu in zitten, zou toch een oplossing gevonden moeten worden. Als politicus zeg ik: ik hoop dat de stap naar de rechter niet nodig is. Maar ik ben ook de laatste die zal adviseren die stap níet te zetten.’

Cherelle de Leeuw, fractielid GroenLinks en (tijdelijk gestopt) student aan de Radboud Universiteit

‘Van buurtbewoners hoor ik al dat ze minder overlast ervaren door het nieuwe gemeentebeleid. Studenten lijken beter te beseffen dat je ’s nachts om vier uur beter niet op straat kunt staan schreeuwen. Er is een cultuurverandering gaande.

De nieuwe weg die de gemeente is ingeslagen heeft een opstartfase nodig. Sommige mensen zijn boos dat de gemeente nog niet handhavend optreedt tegen illegale panden, maar ik ben juist blij dat het hele proces zorgvuldig gaat. Wij vinden het belangrijk dat studenten ruim de tijd krijgen om een nieuwe woonplek te vinden, als zij in een illegaal pand wonen.

Waar wij ons wel zorgen om maken is het aanbod van kamers. Als je te veel studentenpanden gaat weghalen, dan kan de SSH& daar op een gegeven moment ook niet meer tegenop bouwen.

Ik heb tot nu toe geen goede reden gehoord om dispuutshuizen uit te zonderen van de vergunningsplicht. Disputen zijn een mooie toevoeging aan het studentenleven, maar veel andere huizen zijn dat ook. Dat ze veel tradities van het studentenleven in stand houden is voor mij geen reden om ze een speciale behandeling te geven. Bovendien moet je ook in deze wijken de leefbaarheid in het oog houden.’

Wendy Grutters, fractievoorzitter Stadspartij DNF

 ‘Toen mijn partij in de vorige coalitieperiode toetrad tot het gemeentebestuur was een van de voorwaarden dat Nijmegen een strenger beleid zou gaan voeren tegen illegale verkamering. Wat er nu allemaal gebeurt, vloeit daar uit voort.

Ik ben blij dat de gemeente in actie is gekomen, maar tevreden ben ik nog niet. Een van de belangrijkste doelstellingen van het nieuwe beleid was om overlast te beperken. Met de nieuwe regelgeving wordt de wildgroei een halt toegeroepen en daar voorkom je allerlei problemen mee, maar niet de overlast waar bewoners op dit moment mee te maken hebben. De gemeente moet harder rennen om dat aan te pakken.

Een probleem voor disputen is dat die liggen in de wijken die al grotendeels verkamerd zijn. Dat zal het voor hen lastig maken om alsnog een vergunning te krijgen. In die wijken zijn sommige gezinnen aan alle kanten omsloten door studentenhuizen. En de pandeigenaren? Die wonen vaak niet eens in Nijmegen en hebben geen enkele binding met de stad.

De eigenaren van de dispuutshuizen, of dat nu stichtingen zijn of niet, zijn oliedom geweest. De nieuwe regels zijn breed aangekondigd en ze hadden zelfs nog een half jaar de tijd om onder de oude voorwaarden een vergunning aan te vragen.

Dat ze al tientallen jaren hun pand verhuren is geen reden om ze uit te zonderen van de vergunningplicht. Vroeger kon ik mijn auto in de binnenstad gewoon voor de deur zetten – tegenwoordig betaal ik voor een parkeervergunning. De regels zijn veranderd. De eigenaren hadden hun huiswerk moeten doen.’