Na een pauze van twaalf jaar krijgt de nieuwe plaat van de Utrechtse alt.countryband The Yearlings niets dan lof. ‘Skywriting is veel persoonlijker dan ons vroegere werk’, zegt frontman en docent Engelse taalkunde Olaf Koeneman. ‘De rem is eraf.’

Al sinds 1999 maken The Yearlings muziek op het snijvlak van gitaarpop en country. Twee succesvolle platen en tientallen optredens later, ging de groep in 2006 uit elkaar. ‘Mensen waren bezig met gezinnen maken’, zegt Olaf Koeneman terwijl hij rustig achteroverleunt in zijn kamer op de zevende verdieping van het Erasmusgebouw.

Vier jaar geleden begon het opnieuw te kriebelen bij de docent Engelse taalkunde. ‘Inmiddels hadden alle bandleden hun gezinnetjes op orde’, zegt hij. ‘Ik dacht: ze vinden het vast leuk om ’s avonds weer het huis uit te mogen. Dat bleek te kloppen (lacht).’

‘Uiteindelijk krijgen de liedjes pas echt vorm in de oefenruimte’

En nu is er Skywriting. De nieuwe plaat van The Yearlings krijgt de ene positieve recensie na de andere. Vorige week nog kregen de mannen vier bollen in de Volkskrant. Kenners vergelijken hun muziek graag met R.E.M. en ook invloeden van Wilco, Ryan Adams en The Jayhawks zijn duidelijk te horen.

De achtenveertigjarige Koeneman is niet enkel de aanjager, een van de twee zangers en gitarist van de groep, hij schreef ook de muziek en de teksten van de meeste liedjes op de plaat. ‘Ik stuur de band de muzikale richting op die me goed lijkt’, zegt de Utrechter, inmiddels met de benen op de stoel. ‘Maar uiteindelijk krijgen de liedjes pas echt vorm in de oefenruimte.’

Een recensent schreef dat jullie muziek ‘volwassener, voller, gelaagder en krachtiger’ is geworden.

‘Wat dat betreft hebben we onszelf verbaasd. Toen we pas begonnen, wilden we iets doen in de stijl van onze voorbeelden. Nu is onze muziek veel meer een staalkaart van alles waar ik naar luister. We wilden beter doen dan ons vorige werk, ook op technisch vlak. De plaat is zeker ook persoonlijker, ze gaat meer over ons. Misschien moet je wel ouder en zelfverzekerder zijn om wat meer over jezelf te schrijven – dat geldt in ieder geval voor mij. Destijds bleef ik iets vager of had ik het over andere typetjes in plaats van over mezelf. De rem is eraf.’

In ‘My Deliverance’ zing je: I’m older now / I don’t need a motorcycle / standing on the lawn / I don’t need no retro car / but I picked up my guitar.

‘Dat nummer gaat over enthousiast zijn over onze nieuwe start, terwijl de omgeving erg is veranderd. Veel groepjes die vroeger samen met ons speelden, zijn er niet meer. Dat voelt goed maar tegelijk ook heel vreemd. Met de bands die zijn overgebleven voel ik een diepe verwantschap. We zijn een beetje de laatsten der Mohikanen die niet veel anders kunnen dan platen maken.’

Waar doe je inspiratie op voor de nummers?

‘Muzikaal heeft het ongetwijfeld te maken met waar je zelf naar luistert. In mijn geval is dat gitaarpop uit de jaren tachtig – R.E.M. was mijn eerste grote liefde. Ook de eerste bands die me in aanraking deden komen met alternative country zoals Ryan Adams en The Jayhawks behoren tot het idioom van The Yearlings. Als de melodie helemaal staat, ga ik er woorden bij bedenken. Soms roept de melodie een bepaalde sfeer op, maar dat hoeft niet altijd zo te zijn.’

Is het nummer ‘The Breaking My Heart Part’ ook uit het leven gegrepen?

‘Dat is een over the top country nummer, een uitvergroting van het liefdesverdriet dat ik de laatste vijf jaar heb gehad. Het is wat langer en trager, een beetje Wilcoachtig. Ik wilde dat lied graag larger than life maken, dat leek me een mooi slotakkoord van de plaat.’

Wat doen vier bollen in de Volkskrant met de frontman van The Yearlings?

‘Toen ik die ochtend een appje van onze drummer kreeg, was ik echt euforisch. De recensenten van de Volkskrant krijgen wagonladingen muziek opgestuurd. Ik had nooit gedacht dat ze ons zouden recenseren, laat staan zo positief. Het is een jongensdroom die uitkomt. Er stromen nu meer optredens binnen, het aantal luisteraars op Spotify neemt toe.’

Koeneman denkt even na, enkele druppels regen tikken op het raam. ‘Als je jong bent, is alles vanzelfsprekend. Maar als je een verantwoordelijke baan hebt en een gezin zoals de andere jongens in de band, dan is het niet vanzelfsprekend om een goeie plaat te maken. De dankbaarheid voor de erkenning is groter dan vroeger.’

Luister je op kantoor vaak naar muziek?

‘Nooit. Muziek is iets voor ’s avonds en in het weekend. Collega’s en studenten weten wel dat ik een bandje speel, maar ik loop er niet mee te koop.’

‘Muziek is iets voor ’s avonds en in het weekend’

‘Toch zijn er raakvlakken tussen mijn werk en onze muziek. Het bedenken van een taalkundige theorie is vergelijkbaar met het maken van een perfect nummer. Je probeert een intuïtie te vinden die iets begrijpelijk maakt en daar koppel je een zekere techniek aan, net zoals je bij het schrijven van een liedje op zoek moet naar melodische oplossingen. Op een bepaald moment neem je genoegen met de gedachte die je hebt geformuleerd of met de melodie die je hebt gecomponeerd. Maar muziek maken blijft natuurlijk veel gevoelsmatiger dan de wetenschap.’

Tot slot: wie is Evelene, naar wie de eerste single is genoemd?

‘Niemand. Toen die single al uit was, realiseerde ik me dat ik de laatste jaren veel studenten had die Evelien heetten. Die reageerden allemaal op onze video (lacht). Het is een meisjesnaam die lekker bekt, die perfect past op dat stukje melodie. Al moest ik wel even op zoek naar een juiste schrijfwijze. Evelien in het Engels klinkt als [Ivelajn]. Gelukkig bleek Evelene ook een echte naam.’