Studente en Vox-medewerker Isabelle Geoffroy wandelt dit jaar voor het eerst mee met de Vierdaagse. De hele week gaat ze een dagboek bijhouden waarin ze terugblikt op haar 160-kilometer lange tocht, met vandaag deel 3: de eerste 'echte' wandeldag.

Ik werd wakker en was meteen al helemaal bezweet – door de hitte. ‘Eindelijk’, denk ik. Ik kan niet wachten om te gaan wandelen. Een half uur later sta ik in de rij met m’n roze shirt, klaar om te beginnen aan de 40 kilometers van de dag.

Ik weet niet wat m’n verwachtingen vooraf waren, maar de start van de wandeling voelt een beetje raar. Er is geen explosieve start zoals bij een race. Je loopt naar het startpunt… en vervolgens loop je gewoon door. Ik pak de hand van mijn vriendin vast en we blijven naar elkaar herhalen: ‘Ik kan niet geloven dat dit gebeurt, we zijn zo cool.’

Het lopen is in de ochtend nog goed te doen, in no time zijn we halverwege. Maar daarna worden de kilometers langer en loopt de temperatuur op. Dat er publiek langs de kant zou staan, wist ik. Maar ik had niet kunnen bedenken hoe geweldig het voelt om als wandelaar aangemoedigd te worden.

‘Ik woon al twee jaar in Nijmegen, maar vandaag snap ik pas echt waarom het als thuis voelt.’

Kinderen geven me high fives, bandjes spelen muziek en mensen lachen, klappen en wensen me succes toe. Mijn mede-wandelaars weten me ook te verrassen: wanneer ze vragen of mijn vriend en ik het volhouden, kun je voelen dat ze oprecht om ons geven. Dankzij het publiek en de andere wandelaars voelde de eerste wandeldag uiteindelijk best wel goed.

Toen ik thuiskwam en m’n schoenen uitdeed, kwam ik tot een belangrijke conclusie: Ik woon al twee jaar in Nijmegen, maar vandaag snap ik pas echt waarom het als thuis voelt. Ik kan niet wachten om te zien hoe morgen zal gaan.