Vox-medewerker en student Isabelle Geoffroy gaat dit jaar de Vierdaagse lopen. Voor de eerste keer. Gedurende de week houdt ze een dagboek bij waarin ze terugblikt op tocht van 160 kilometer. Vandaag deel 4: na zonneschijn komt regen.

Het begin van de tocht van vandaag was makkelijk. Mijn benen voelden goed toen ik bij het startpunt aankwam en de temperatuur was een stuk lager dan gisteren. Mijn tweede wandeldag ging dus goed van start.

De eerste twintig kilometers waren leuk en comfortabel. Mijn vriend en ik lachten ons door de eerste paar uurtjes, en onze mede-wandelaars leken hetzelfde te voelen. Halverwege de route namen we even pauze, deden onze schoenen uit en aten we wat. Ik ben heel blij dat we dat gedaan hebben.

Toen we weer verder gingen, begon namelijk de regen – en de heuvels. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik in heel m’n leven nog nooit zo nat ben geworden. Ik was bijna bang om voor altijd met rimpelige vingers te blijven zitten (geen zorgen, ze zijn inmiddels weer in orde!).

Maar ondanks de regen hielden we de moed erin. Toen we nog tien kilometer te gaan hadden, begon ik het wel in m’n benen te voelen. Maar dat maakte niet veel uit, want het eindpunt kwam steeds dichterbij en de regen begon af te zwakken.

‘Ik was bijna bang om voor altijd met rimpelige vingers te blijven zitten’

Precies op het moment dat m’n voeten begonnen te branden, passeerden we een bord waarop stond dat we ‘nog maar 2.8 kilometers’ te gaan hadden, en voor ik het wist was ik weer terug in Nijmegen. Het laatste stukje liepen mijn vriend en ik arm in arm – allebei met een flinke glimlach. De tweede dag zat erop.

Toen ik thuiskwam, keek ik even of ik blaren had, maar er waren nog steeds geen te bekennen… moet ik me zorgen maken om de laatste dag?

Klik hier om Isabelle’s blogs over haar Vierdaagse avonturen te terug te lezen: deel 1, deel 2 en deel 3.