Studente en Vox-medewerker Isabelle Geoffroy wandelt dit jaar voor het eerst mee met de Vierdaagse. De hele week gaat ze een dagboek bijhouden waarin ze terugblikt op haar 160-kilometer lange tocht, met vandaag haar vijfde en laatste deel: de weg naar de Via Gladiola.

Vanochtend voelde anders dan voorgaande dagen. Ik voelde me duizelig en misselijk. ‘Gelukkig is het de laatste dag’, hield ik mezelf voor. Maar na de eerste vijf kilometers en m’n tweede kop koffie was ik weer goed op weg. Al waren mijn voeten nog zo moe, ik was klaar voor de uitdaging van de dag.

Vandaag was de moeilijkste dag van allemaal: de tijd kroop vooruit. Aan de ene kant hoopte ik dat de tocht snel voorbij zou zijn, maar aan de andere kant ook weer niet. De voeten van m’n vriendin zaten onder de blaren, maar meer ervaren wandelaars konden haar helpen. Dapper bleef ze de rest van de route strijden. Niets kon haar goede humeur verpesten: ze danste en lachte de hele tijd door.

‘De Vierdaagse is het gekste dat ik ooit heb gedaan’

De laatste tien kilometer kon ik alleen maar denken aan hoe onwerkelijk deze hele ervaring is geweest. Ik heb nog nooit zoveel steun, liefde, pijn én geluk op één dag meegemaakt. De laatste paar kilometers liep ik langzaam, maar trots, door.

En toen waren we er. Voor het eerst wist ik niet wat ik moest zeggen. Ik kon alleen maar glimlachen. Ik ging zitten, deed m’n sokken en schoenen uit en toen zag ik het: één enkele blaar op m’n hiel. Toen moest ik wel een traantje laten. De Vierdaagse is het gekste dat ik ooit heb gedaan – maar ik zou het zo weer doen. Deze week heb ik een nieuwe familie gevonden: al die mensen die meejuichten, organiseerden en meeliepen met dit ongelofelijke evenement.