De universiteit hoopt met coronazelftests de campus weer langzaam te kunnen openen voor fysiek onderwijs. Donderdag begon hiervoor een eerste proef met studenten. Dat was nog wel even wennen. Want betekent dat streepje bij de C nu goed of slecht nieuws?

Er verschijnt een roze streepje op de coronasneltest die voor studente Laura Bicknell op tafel ligt. ‘Betekent dit nu dat de uitslag negatief is of juist ongeldig? Ik kijk het even na.’ Ze pakt haar telefoon erbij en zoekt de handleiding op die haar eerder is toegestuurd.

Het is nog een beetje wennen donderdag, deze eerste dag van de sneltestproef op de campus. In het halletje onder de grote trap van het Erasmusgebouw wisselen een paar studenten elkaar af aan tafeltjes die op ruime afstand van elkaar staan.

De studenten hebben allemaal net bij de Post & Printbalie om de hoek een sneltest afgehaald – onder strikte voorwaarden. Alleen na het tonen van een wachtwoord op hun telefoon wordt hun een zakje met negen coronatests toegeschoven. Daarmee moeten de studenten de komende maand twee maal per week thuis een zelftest doen. Is de test negatief, dan mogen ze fysiek onderwijs komen volgen op de campus.

Welzijn

Met de proef hoopt de Radboud Universiteit fysiek onderwijs makkelijker mogelijk te maken. Als het kabinet dinsdag groen licht, moet dat vanaf 21 april weer minstens een dag in de week kunnen. Ook wil de universiteit weten of het welzijn van studenten erop vooruitgaat als ze onderwijs op de campus kunnen volgen via sneltests. Daartoe vullen deelnemers om de paar dagen een vragenlijst in.

Microeconomics is een van de cursussen die meedoet aan de proef. 48 van de 201 studenten van dit vak hebben zich – vrijwillig – aangemeld voor de zelftests, laat Jet Custers, hoofd van het Onderwijscentrum van Managementwetenschappen, weten. Dat is slechts een kwart van de deelnemers; mogelijk schrikt de verplichting van testen en enquêtes veel studenten af. Ook moet je natuurlijk wel naar de campus toe willen komen om de test af te halen en de colleges te volgen. Studenten die dat niet zien zitten volgen het werkcollege als vanouds thuis vanachter hun laptop, terwijl de deelnemers aan de proef in zaal N01.110 van het Elinor Ostromgebouw zitten.

Kort dag

De 22-jarige Bicknell doet om verschillende redenen mee, vertelt ze als ze de zak met tests afhaalt. ‘Het is een gratis coronatest, dat is handig natuurlijk, en ik ben altijd wel in om nieuwe dingen uit te proberen. Maar ik vind het vooral leuk om weer naar de universiteit te kunnen gaan. Dit is ook de laatste cursus die ik in Nijmegen volg, voor mijn minor Economics & Policy. Volgend jaar ga ik een master doen in Rotterdam.’

De eerste zelftest moet ze vandaag op de campus doen, hier in de hal van het Erasmusgebouw in plaats van thuis. Dat is vanwege logistieke en tijdsredenen. Om 15.00 uur lagen de tests klaar, een half uur later begint haar college al. ‘Gisteravond kreeg ik pas een mail dat ik vandaag al mee kon doen. Het was wel een beetje kort dag.’

Verplichte uitleg

Een beetje wennen is het zelftesten wel. Als Bicknell de zak openscheurt vallen alle negen tests pardoes op tafel. Die testsets bestaan uit een buisje van een paar centimeter lang, een wattenstaafje zoals we dat kennen uit de GGD-teststraat en de test zelf: een stukje plastic dat doet denken aan een zwangerschapstest.

‘Het gaat, maar je krijgt er wel traanogen van’

In feite werkt de corona-test vergelijkbaar, blijkt als Bicknell aan de slag gaat. Eerst schraapt ze met het wattenstaafje rond in haar neus. Reflexmatig knijpt ze meteen haar ogen dicht, de ooghoeken worden vochtig. ‘Het gaat, maar je krijgt er wel traanogen van’, stelt ze nuchter vast. ‘En een loopneus.’ Daarna is het een kwestie van het staafje goed rondroeren in het buisje met vloeistof om er dan een paar druppels van op de test te laten vallen.

Ze doet het ogenschijnlijk routineus. ‘We moesten instructies lezen over hoe je de test doet, en kregen ook nog een verplichte uitleg via Zoom. Het was een beetje voor dummies, het is allemaal niet zo ingewikkeld. En ik had al een keer eerder een zelftest gedaan van de Duitse drogist.’

Nu moet ze vijftien minuten wachten voordat het resultaat bekend is. Verschijnen er twee streepjes in beeld, dan is de test positief, en moet ze halsoverkop naar huis en een GGD-afspraak maken, voor een pcr-test. Het blijft bij één rood streepje bij de ‘C’, ziet Bicknell als haar telefoontimer afgaat; bij de ‘T’ staat niets. Dit is het moment dat ze twijfelt en voor de zekerheid opzoekt of het resultaat nu wel betekent dat de test geldig is én negatief. Dat is het geval, blijkt na een snelle blik op haar telefoon. Ze heeft geen corona.

Frappant is dat proefdeelnemers de testuitslag niet hoeven te tonen als ze de collegezaal in willen, om privacyredenen. Ze moeten alleen mélden dat ze een zelftest deden met negatief resultaat. De universiteit vertrouwt erop dat studenten zich verantwoordelijk gedragen en eerlijk zullen zijn.

Bicknell doet dat vandaag in ieder geval wel. Ze heeft ook weinig keus met zoveel media om haar heen; ook een verslaggever van BNR-radio en een ANP-fotograaf zijn aanwezig. Zodra ze zeker is van de uitslag, doet de studente de gebruikte testspullen in een afvalzakje en spoedt ze zich via de loopbrug naar de overkant van de Heyendaalseweg, de collegezaal van het Elinor Ostromgebouw in. Daar staan vijf andere negatief geteste studenten al te wachten.

Na afloop, om kwart over vijf, is Bicknell enthousiast over de proef. ‘Ik kon beter mijn aandacht vasthouden dan thuis. Dan kijk je toch tussendoor even op je telefoon, of gaat iets anders doen. En je merkt dat je vanuit de collegezaal actiever meedoet dan de mensen die vanuit thuis het college volgen.’ Nog zeven keer zo’n zelftest afnemen heeft ze daar wel voor over, verwacht ze.