Mondkapje op! Ook op de campus geldt sinds woensdag die regel (die overigens nog niet verplicht is). Houdt iedereen zich daaraan? En wat gebeurt er als je zonder mondkapje een gebouw binnengaat? Vox-verslaggever Joep Dorna neemt de proef op de som.

‘Wil je een mondkapje opdoen?’  Simon* spreekt me bij de ingang van het Elinor Ostromgebouw aan. Het college van bestuur liet dinsdagavond weten dat studenten en medewerkers écht mondkapjes moeten dragen tijdens ‘verplaatsingen’ in de universiteitsgebouwen. Daarom heeft Simon (hij werkt normaal als horecamedewerker op de campus) vandaag de taak om bezoekers zonder mondkapje aan te spreken. Waaronder mij.

Mondkapweigeraars

‘Ik had erger verwacht’, vertelt hij. ‘De meeste studenten en medewerkers zijn van de nieuwe regels op de hoogte.’ Toch lopen flink wat vergeetachtige studenten zonder mondkapje langs. Simon laat ze binnen onder de voorwaarde dat ze de volgende keer mondbedekking meenemen. ‘Zal ik zeker doen’, zegt een haastige student dankbaar, terwijl hij naar de collegezalen holt.

Eén persoon weigerde tot nu toe een mondkapje te dragen, vertelt Simon. ‘Waarschijnlijk een docente. Ik heb haar flink de waarheid gezegd, maar meer kan ik niet doen. We mogen in zulke gevallen wettelijk gezien de toegang niet weigeren.’ Pas als de coronawet door de beide kamers is, mag de universiteit mondkapweigeraars de deur wijzen. Nu kan Simon weinig meer dan dissidenten streng toespreken.

Fanatiek

Niet iedereen is zo fanatiek als Simon. Als ik de proef op de som neem en zonder mondkapje rondloop, wordt mij op veel locaties geen strobreed in de weg gelegd – ondanks de aanwezigheid van gebouwcoaches. In het Erasmusgebouw loop ik zonder problemen langs de coaches bij de hoofdingang. Ook een broodje halen bij de Spar kan gewoon.

‘Je moet eigenlijk een mondkapje dragen, maar ik denk dat je ermee wegkomt’

Wanneer ik het Huygensgebouw binnenwandel, valt meteen op dat bijna alle studenten een mondkapje dragen. Het geeft bijna een ongemakkelijk gevoel om er als enige geen te dragen. Ik manoeuvreer langs drie gebouwcoaches zonder iets te horen. Pas op de terugweg word ik aangesproken. ‘Mondkapje’, roept een oudere man terwijl hij naar zijn mond wijst. Als ik naar de uitgang wandel, komt een mondkaploze medewerker een collega tegen. ‘Je moet eigenlijk een mondkapje dragen’, zegt de collega, ‘maar ik denk dat je ermee wegkomt.’

Volgende stop: het Grotiusgebouw. Zonder problemen loop ik langs gebouwcoach Emma*, die bij de ingang de wacht houdt. Ze zegt dat onder gebouw- en terreincoaches onduidelijkheid heerst over de mondkapjesregel. ‘Toen je binnenkwam, dacht ik nog: moet ik iets zeggen? Wij weten het ook niet.’ Emma verwacht snel nadere instructies te krijgen. ‘Zelf zou ik het niet erg vinden om mensen aan te spreken.’

Ouderen

Volgens universiteitswoordvoerder Martijn Gerritsen is het wel de bedoeling dat medewerkers werk maken van personen zonder kapje. ‘Coaches spreken bezoekers zonder mondkapje aan. En ik wil benadrukken dat studenten en medewerkers elkaar ook kunnen aanspreken op hun gedag.’

Ik eindig mijn rondgang bij de universiteitsbibliotheek, waar ik meteen word aangesproken door werkstudent Sem*. Het is de enige locatie waar mondkapjes uitgedeeld worden als je ze vergeten bent. ‘Ik dacht dat die overal zouden moeten liggen, maar blijkbaar is dat niet het geval’, zegt hij. Sem heeft nog geen mensen getroffen die weigerden een mondkapje te dragen. ‘Ouderen doen vaker moeilijk, maar die kom je hier niet zo vaak meer tegen. Of het zal de iets te serieuze rechtenstudent zijn.’

Sem heeft weinig begrip voor mensen die weigeren een mondkapje te dragen. ‘Dat is net als praten in de leeszaal: dat doe je niet omdat het kut is voor anderen.’

*De namen van medewerkers zijn gefingeerd, omdat ze niet met hun echte namen vermeld willen worden