Belg aan de Waal is zijn alter ego. Ken Lambeets streek kort geleden vanuit Brussel neer in Nijmegen en is nieuw op de redactie van Vox. De komende weken schrijft hij over zijn ervaringen. Deel 7: de volksaard.

Alweer even geleden dat ik me nog zo buitenlander had gevoeld in Nederland. Vlak na de verhuizing vertelde elke Nederlander me spontaan welke plekken in België hij of zij ooit had bezocht, maar de laatste tijd leek iedereen mijn afkomst een beetje vergeten, ikzelf incluis. Sinds kort word ik er opnieuw onophoudelijk aan herinnerd op de markt, de universiteit en op borrels – wel handig voor iemand die geen held is in small talk. Dank u, Rode Duivels.

En dus hingen we na de gewonnen wedstrijd tegen Engeland een Belgische vlag aan het balkon. Eigenlijk vond ik het nog wat te vroeg: in de eerste drie matchen waren we nog niet afdoende getest. Maar toen er daags nadien een andere tricolore in onze straat opdook, konden we niet achterblijven, meende de vriendin, al wou ik gerust nog even wachten.

Een teveel aan zelfvertrouwen zit nu eenmaal niet in onze volksaard. Niet enkel omdat niemand lijkt te snappen hoe ons land precies in elkaar zit, zoals ik hier wel eens te horen krijg. Neen, een gouden voetbalgeneratie is gewoon nieuw voor België. In mijn jeugd waren we op voetbalvlak altijd de underdog. Rijkaard, Gullit, Bergkamp, Kluivert, Davids, Van Nistelrooij, Van der Vaart, Sneijder, Van Persie en Robben: ja, die konden voetballen. Waarom zou ik als Belg hoog van de toren blazen in een land dat drie keer de WK-finale haalde?

Nu de rollen voor één keer zijn omgedraaid, lijkt het me dus beter om de aandacht niet te veel op ons te vestigen. Als Belg weet ik hoe het voelt om niet aan een groot toernooi te mogen deelnemen. In Brussel was het extra pijnlijk, van elk deelnemend land hing wel ergens een vlag in het straatbeeld. Na iedere voetbalwedstrijd begaven voetbalsupporters van de winnende équipe zich in een toeterende stoet naar de Beurs.

De wedstrijd tegen Japan volgen we met enkele Nederlandse vrienden in café Samson. Een van hen heeft voor de gelegenheid zijn ‘Goesting’-T-shirt aangetrokken, een andere supportert zo fanatiek voor de Belgen dat wel moet opvallen dat hij geen Belg is.

Tijdens de wedstrijd waarin België met de uitschakeling flirt gaat mijn hart flink tekeer. Wanneer de Japanners na een flater van Vertonghen een eerste keer scoren en kort daarna nog eens, vallen de maskers af. Een groepje juichende Nederlanders verkneukelt zich alvast om het naderende nationale trauma van de zuiderburen.

In de WhatsApp-groep van het werk regent het berichtjes. Breaking news over de Radboud Universiteit? Neen hoor. ‘Jongens, morgen geen grapjes over België. Is echt niet grappig voor Ken’ schrijft iemand. Over de zomerborrel daags nadien: ‘Annemarie, zat er ook sushi bij de hapjes die je geregeld hebt?’ En: ‘Zal even zorgen dat er wat speciaalbier is voor die jongen.’ Van je collega’s moet je het hebben.

Gelukkig knokken de Belgen zich terug in de wedstrijd. Na de prachtige winning goal van Nacer Chadli sla ik een oerkreet – vaarwel volksaard. Ook de Nederlanders in het café zijn opnieuw trots op hun zuiderburen. Zelfs mijn collega’s zien in ons landje een potentiële wereldkampioen: ‘Toch wafels morgen’, klinkt het. Als dank voor de morele steun trakteer ik de vrienden op een laatste biertje, op de achtergrond speelt België van Het Goede Doel.

‘Het ergste wat de Belgen ons aan kunnen doen: wereldkampioen worden en dat dan ingetogen vieren’, schreef Marcel van Roosmalen laatst in NRC. Dat eerste behoort nog tot de mogelijkheden, dat laatste zeker niet. Laat die Brazilianen nu maar komen!

Lees alle columns van Ken Lambeets