De kaartjes voor Stukafest vonden ook dit jaar weer gretig aftrek. Terecht, want het was wederom weer een topavond. Vox-verslaggever Nicole Nibbering proefde de sfeer. ‘De artiesten kijken je aan. Dat heb je in het theater niet.’

Het is druk in café Bruut, waar de aftrap voor Stukafest begint. Zo druk, dat bezoekers zelfs op de trappen zitten met het bord op schoot. Eva Almagor opent de avond en zorgt met haar warme stemgeluid voor de muzikale omlijsting. Na dit mooie begin zwermen de festivalgangers uit om hun weg te vervolgen naar de volgende optredens.

Een uur later zit ik klaar voor de eerste act: Typhoon. Hij oogt verlegen en zegt: ‘Ik vind dit doodeng. Maar ik vind dat je nieuwe dingen moet blijven doen.’ En dus draagt Typhoon zijn spoken words voor. Met zijn woorden, lichaamstaal en mimiek, krijgt hij het publiek mee. Als hij een lied voordraagt, knippen de studenten spontaan met de vingers mee op het ritme. Halverwege staat hij op van zijn stoel en komt in kleermakerszit op de grond zitten. ‘Om zo het huiskamergevoel nog eens extra te benadrukken. En dat lukt, vindt ook eerstejaars politicologiestudent Jip Trommelen (19): ‘Er heerst een intieme sfeer en dat is heel tof. De artiesten praten tegen je, ze kijken je aan. Dat heb je in het theater niet.’

Als een speurtocht, word ik bij mijn volgende stop door een SSHN-complex aan de Vredestraat geloodst. Op weg naar de kamer van ene Melodi voor de volgende act. J’lectroniq staat garant voor bijzondere elektronische nummers. Helaas hapert de techniek, maar als de muziek eenmaal start, barst een luid gejuich los. De muziek is het beste te omschrijven als onheilspellend en surrealistisch. Maar ik merk dat ik afdwaal met mijn gedachten. Is het de sfeer die expres gecreëerd wordt of is de muziek – althans voor mij- niet prikkelend genoeg?

Tijd om daarover na te denken heb ik niet, want ik moet mij haasten naar Neil Robinson. Deze Canadese cabaretier windt het publiek binnen een paar minuten om zijn vingers. Hij neemt de Nederlander op de hak, vooral als het gaat om spreekwoorden. Want zeg nou zelf unfortunately peanutbutter, dat klinkt natuurlijk nergens naar. Als zijn show bijna ten einde is, laat Robinson nog drie filmpjes zien. In het eerste filmpje verbaast hij zich over het Sinterklaasfeest. Waarom dreigen ouders hun kinderen naar Spanje te sturen als ze niet lief zijn geweest. ‘Take them to Syria, Iraq or … Rotterdam!’ geeft Robinson als tip. Het fietsgedrag van Nederlanders valt hem ook op: ‘Bikes are for the Dutch people, what guns are for Americans’.

Na een geweldige avond is het tijd om naar mijn eigen studentenkamer te gaan. Helaas is daar geen optreden, maar gelukkig wel mijn bed. Volgend jaar ga ik weer. Kan ik vast kaartjes reserveren? / Nicole Nibbering