Sander Bisselink, voormalig campusdichter en inmiddels docent aan de Faculteit der Sociale wetenschappen, brengt morgen zijn depuutplaat uit onder de artiestennaam überhaupt. ‘Ik maak mijn muziek niet met de intentie om mensen te laten genieten van hoe mooi het allemaal klinkt, ik wil mensen aan het denken zetten.’

Muzikant Sander Bisselink loopt al langer rond in de Nijmeegse muziek- en poëziescene. Hij is onderdeel van het collectief Poëzie Colada en organiseert poëzieavonden onder het thema ‘Dichter bij’.

Ook op de campus is hij geen onbekende: in het voorjaar van 2016 won hij Nootuitgang, een wedstrijd voor singer-songwriters. Het jaar daarop werd hij verkozen tot campusdichter. Tegenwoordig is hij promovendus en docent Filosofie van de gedragswetenschappen aan de Radboud Universiteit. Na een aantal jaar stilte brengt hij nu onder de artiestennaam ‘überhaupt’ zijn muziekdebuut Geen LP uit.

Vanwaar die pauze tussen je tijd als dichter en deze debuutplaat?

‘Dat heeft met twee dingen te maken: de drukte van het dagelijks leven en de pandemie. Er was de afgelopen jaren gewoon weinig tijd en mogelijkheid voor projecten of optredens. Ik ben in de eerste plaats docent, maar muziek maken is echt een passie van me. Mijn filosofische en creatieve kant staan echter niet los van elkaar, ze vullen elkaar aan. Filosofische kwesties inspireren me om muziek te maken.’

Komen er elementen van jouw tijd als campusdichter terug in je werk van nu?

‘Zeer zeker. Sommige liedjes op de cd komen uit mijn studententijd, ik heb ze destijds echter nooit opgenomen. Er staat ook een nummer op dat ik als campusdichter heb geschreven. Tegelijk bleek pure poëzie me toch minder goed te liggen dan ik dacht. Natuurlijk zijn mijn teksten een soort gedichten, maar de combinatie van die tekst met een melodie en muziek past veel beter bij mij.’

‘Mijn liedjes zijn niet vrolijk, hoogstens melancholisch’

Het hele concept van de debuutplaat – een album op een cd in een lp-hoes van oude Duitse ramsj-platen – is merkwaardig. Past dat bij de muziek die je maakt?

‘Mijn muziek is inderdaad niet erg conventioneel. Ik noem het ‘Düsterfolk’, dat is een zelfbedacht genre om mijn muziek te omschrijven. Het zijn eigenlijk akoestische poëtische liedjes met een randje. Het zijn intieme bespiegelingen omlijst door dynamisch gitaarspel. Het gaat om de tekst en de inhoud, het vertellen van verhalen. Mijn liedjes zijn verder ook niet vrolijk, hoogstens melancholisch. Ik vind vrolijkheid niet interessant en niet inspirerend. Wat me aanspreekt is confrontatie: mezelf en andere mensen aan het denken zetten.’

Zit er een bepaalde boodschap in je liedjes?

‘Ik maak mijn muziek niet met de intentie om mensen te laten genieten van hoe mooi het allemaal klinkt, ik wil ze laten reflecteren op hun eigen gevoelens en gedachtes. Sommige liedjes gaan over maatschappelijke kwesties. Het nummer Bambi gaat bijvoorbeeld over hoe we ons we verhouden tot de wereld om ons heen en de hypocrisie die daarbij komt kijken. Wat de luisteraars doen met die boodschap, moeten ze zelf weten.’

Wat staat er nog op de planning voor überhaupt?

‘Iets wat me heel leuk lijkt is wetenschapskritiek in de vorm van liedjes uitbrengen. Muziek maken kost alleen veel tijd, en het is soms jammer dat ik die niet altijd heb. Anderzijds heb ik geen ambitie om voltijds artiest te zijn. Voor nu ben ik gewoon heel blij dat mijn eerste album er is.’