Hoe houd je vrouwelijke wetenschappers in de wetenschap en – belangrijker nog – hoe worden ze hoogleraar? Vorige week kraakten de Nijmeegse bèta’s hun hersenen over dit vraagstuk. ‘Ik was hoogzwanger toen ik solliciteerde, maar ik wist dat het bedrijf me nodig had.’

 

Donderdagmiddag, 15.30 uur. Vlak voor het Paasweekend vult een collegezaal in het Huygens zich met… voornamelijk vrouwen. Hoogleraar Ecogenomics Nicole van Dam toont haar indrukwekkende cv. Van Duitsland, Wageningen tot Californië: ze werkte over de hele wereld. ‘Soms moet je denken: ik pak mijn boeltje op en ik vertrek. Een postdoc in het buitenland verhoogt absoluut je kansen.’

Promotoren
Dat is niet de enige tip die Van Dam jonge masterstudentes geeft die een onderzoekscarrière ambiëren. ‘Mensen kunnen niet van je voorhoofd aflezen dat je ambitie hebt. Dat moet je zéggen. Je promotoren moeten ook moeite doen. Vraag ze bijvoorbeeld om goede aanbevelingsbrieven te schrijven.’
Is het moeilijk om de zwangerschap te combineren met werk? ‘Welnee’, reageert Van Dam rustig. ‘Ik was hoogzwanger toen ik solliciteerde voor een postdoc-plaats bij het Nederlands Instituut voor Ecologie. Ik wist dat ze me nodig hadden.’ Volgens Van Dam moeten Nederlandse vrouwen niet zo bang zijn gezien te worden als een slechte moeder. ‘Ik begeleid op dit moment een Chinese postdoc. Zijn vrouw doet elders in Europa onderzoek. Ondertussen past grootmoeder in China op hun dochtertje. In Nederland zou je bij wijze van spreken uit de ouderlijke macht ontzet worden!’

Imposter Syndrom
Marijke Haverkorn (staflid bij Sterrenkunde) begon in Utrecht met de studie Sterrenkunde (‘Ik was echt one of the boys’). Vervolgens verdiende ze haar onderzoekssporen in Harvard en Berkeley. Makkelijk vond ze het niet altijd. ‘Ik kampte echt met het imposter syndrom. Ik dacht constant: ik ben niet goed genoeg.’ Dat gevoel ebde weg toen ze haar ‘vervelend briljante’ promotor in vertrouwen nam over haar zelftwijfel. ‘Toen hij me vertelde dat hij ook weleens huilend onder zijn bureau had gezeten, bedacht ik me dat het mij dan ook wel goed zou komen.’ / Karlijn Ligtenberg