Op de dag des oordeels zelf was ik hier ook. Op de fiets, ergens in Idaho. Waar het ineen zijgen van de Twin Towers overigens niet vreselijk veel opzien baarde. De afstand tot decadent NY was (en waarschijnlijk is) van daaruit  niet allen fysiek maar ook mentaal duizenden mijlen. En nu ben ik op nine eleven, ten years after weer in de States. In Rochester, New York State om precies te zijn.

Gemengde gevoelens. Tussen ons jaarlijks sportfilosofenconferentie door is hier in het upmarket Hyatt Regency een bruiloft gepland waarvoor Quentin Tarantino het script heeft geschreven. Een opgedirkt jonge mob-paar dat voortdurend wordt omringd door vier in glimmend zwart Armani-pak gestoken vierkante Zuid-Amerikaanse heren met matjes en gouden oorringen. Buiten staren lome Afro-Americans je aan met een blik die het midden houdt tussen hol en haat. En als ik tussen het mudvolle programma door even een stukje langs de Genesee River ga hollen, zit ik binnen no time weer in middle class autowassend white suburbia.

Op het congres zelf blinken de Angelsaksen zoals gewoonlijk weer uit door hun spitsvondig en analytisch witty woordenspel. De Japanners lachen weer vriendelijk Zen. De Latino’s spelen zoals te doen gebruikelijk met vuur. En wij minzame ‘overige Europeanen’ zijn weerom allemansvriendjes.

Overdag kletst alles met en door elkaar. ’s Avonds, als de wegen zich scheiden voor het avondmaal, kruipen denominaties weer wat dichter bij elkaar. De native speakende Anglo’s steken elkaar de loef af met woordvuur. De Japanners sluipen groepsgewijs weg. En ik ga op stap met Arno de immer gangmakende Duitser, Emanuel de Tjechische reus, Javi de Valenciaanse onderdeur en Yunus de New Yorkse Turk, die altijd blij is bij de Euro’s te kunnen aansluiten. En uiteraard de onnavolgbare Romein Emanuele, die ons laat horen hoe het Griekse woord agon, zeg maar strijd, resoneert in Piazza Navona. Dat prachtige  Romeinse plein dat dus niet, zoals iedereen denkt, te maken heeft met nava (boot), maar met de strijdarena die daar ooit lag. Dat terwijl hij ondertussen een filmpje op zijn I-pad van de miss blond verkiezing in Tallin, waar hij gasthoogleraar is, laat zien, met zijn andere hand iets in het Arabisch schrijft en met zijn olijke gezicht de mimiek van de Poolse professor Jerzy imiteert.

Terwijl er thuis een aardbevinkje blijkt te zijn geweest, verdringt hier een kwekkend gummimannetje een vage dreiging.