Erben Wennemars nam gisteravond tijdens een LUX-debat Voorbestemd voor goud. De betekenis van genetisch onderzoek voor sport de gelegenheid te baat om reclame te maken voor het ‘goede’ product dat hij onlangs via AH in markt heeft gezet: Erbens Natuurijs (hahaha, zei hij er zelf meteen maar achteraan), gemaakt van – jawel – biologische yoghurt. Op zijn site: ‘Erben is ex- schaatser en stond al van jongs af aan elke winter op het ijs achter de familieboerderij in Dalfsen. En als het niet vroor dan hielp hij zijn vader met het melken van de koeien. Erben is dus gek op ijs. IJs om op te schaatsen en lekker ijs om op te eten. Maar dan wel zonder gedoe en poespas. Natuurlijk dus. Daarom is Erbens Natuurijs lekker én biologisch.’ Over genetisch onderzoek ging het gister trouwens niet echt, uiteindelijk. Want genetisch onderzoek naar de vroegtijdige detectie van talent staat nog in de kinderschoenen. Bovendien, zo insisteerde natuur-Erben terecht, talent is vooral een kwestie van én erfelijke aanleg én gunstige omstandigheden (in zijn geval een rijke boer als vader die wel in zoonlief wilde investeren) én liefde voor de uitputtingsslag die sport heet.  En de wil om uit te blinken, ergens de eerste in te willen zijn, natuurlijk. Zijn 11 jaar jongere broertje, die fysiologisch nagenoeg identiek is, lukt de grote doorbraak op het ijs maar niet. Wellicht doordat hij a priori moedeloos wordt van de eeuwige vergelijking met de oudere broer die zeven keer sprintwereldkampioen werd. Trouwens, Erben is helemaal geen geboren sprinter. Op zijn 17de werd hij Overijssels marathonkampioen op natuurijs, door Erik Hulzebos te verslaan. Later, als lid van de kernploeg is hij tot sprinter omgesmeed. Dus wat nou genetische predispositie voor de felle explosie? Mooi ook vond ik Erbens pleidooi voor breedtesport. Als elftalleider van de Dalfsense voetbalclub krimpt zijn hart ineen van amechtige hyperobese Overijsselse kereltjes met motorische beperkingen (die misschien wel te veel Erbens natuurijs consumeren). Lichamelijke opvoeding, daar moeten we weer aan in Nederland. Toch werden we geen vrienden. Dit omdat ik als publiekslid mijn keuze vóór de stelling dat doping onder medische begeleiding best moet kunnen, toelichtte met de opmerking dat ik zelfs voor een totale vrijgave van doping ben, mits gekoppeld aan prima voorlichting over de consequenties van het middelengebruik. Het argument dat de medische wetenschap te allen tijde Hippocratisch moet hoeden over ‘de gezondheid’ van het sportende subject vind ik namelijk paternalistisch. Bovendien: is topsport niet welbeschouwd juist de ultieme viering van oneerlijkheid in de vorm van overdreven toebedeling van talent? Dat je vervolgens inderdaad nog wilskrachtig moet verzilveren. Maar toch. En maakt vrij dopinggebruik sport daarom juist niet eerlijker? Wie zijn wij om iemand te verbieden om één keer zwaar gedrogeerd een marathon binnen twee uur af te leggen en vervolgens met een gelukzalige glimlach voor eeuwig ineen te zijgen? Dat was natuurijsmens en vertegenwoordiger van de superschone schaatssport Erben Wennemars toch duidelijk een gedachtesprong te ver.