Heel wat studenten en medewerkers zullen Maarten van der Veen kennen als ‘die barman’ van het Cultuurcafé. Samen met student Judith Campman opende hij deze week Café Wunderkammer in de Nijmeegse binnenstad.

Hij, Maarten van der Veen (34), tapte jarenlang de biertjes in achtereenvolgend het Sportcafé en het Cultuurcafé. Zij, Judith Campman (23), zat in duizend-en-nog-wat commissies en organisaties op de Radboud Universiteit, waaronder Cultuur op de Campus. Nu probeert ze, tussendoor, haar master Kunstbeleid af te ronden. Vanaf deze week is het stel uitbater van Wunderkammer, een nieuw etablissement in de Houtstraat, precies tussen de Nijmeegse horecahotspots Café Samson en de Blonde Pater in.

Het was tijdens een avond in het Grotiusgebouw vorig jaar, dat Campman enthousiast raakte van de ‘wunderkammer’, ook wel rariteitenkabinet genoemd: een verzameling kunstobjecten van over de hele wereld.  Na de avond met harpiste Lavinia Meijer, toog ze naar het Cultuurcafé, waar ze, vlak voor sluitingstijd, Van de Veen aantrof. Hij: ‘Toen bracht Judith mij op het idee om een café in te richten als wunderkammer.’

In letterlijke zin voldoet Café Wunderkammer aan zijn naam door de bijzondere spullen in de zaak (aanschouw bijvoorbeeld de slangenwijn, of de salamander op sterk water). Maar meer nog heeft het rariteitenkabinet de nieuwe café-eigenaars geïnspireerd om een kaart samen te stellen met allerlei hapjes en drankjes uit verre oorden. De (‘meer dan honderd!’) bieren domineren de kaart.

Oude swing
Van de Veen noemt daarnaast trots de Japanse whisky en rum uit Barbados. ‘Hij is meer van het assortiment’, wijst zij naar hem. ‘Ik ben meer van het regelen, het organiseren, het promoten. We hebben achterin een afsluitbaar deel waar we proeverijen willen organiseren. Daar houd ik me onder andere mee bezig.’

Café Wunderkammer wordt, hopen de uitbaters, een echte praat- en zitplek. ‘Een beetje op de Vlaamse manier’, zegt Van de Veen. ‘Onze zuiderburen zijn niet zo van holladiejee en poppenkast, maar houden wel van lang in een café zitten om te borrelen.’ De muziek van de platenspeler overheerst niet, mensen kunnen elkaar verstaan en er mag gerust gewerkt worden. Elke nacht, behalve maandag, is het café open tot drie uur. ‘Op stapavonden gaat de volumeknop iets verder open en klinkt er swingmuziek, de óude swing welteverstaan.’

Deze week houdt Wunderkammer zijn openingsweek. Daarna moet het café zijn meerwaarde gaan bewijzen. Is dat niet eng, om een vaste baan op te zeggen en in het diepe te springen? Van de Veen haalt zijn schouders op. ‘Nee, eigenlijk niet. Natuurlijk is er een risico. Maar we hebben genoeg goede mensen om ons heen verzameld. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goedkomt.’