OPINIE - 23 jaar geleden was er al commentaar op de programmering van Wipneus & Pim, die ook vandaag weer op het programma staan van Radboud Festival. Muziekjournalist Alex van der Hulst vraagt zich af: geeft de universiteit soms niet om goede muziek?

Hoe oud moet de Radboud Universiteit worden voordat ze een fatsoenlijk muziekfestival neerzet? Het is natuurlijk geen Down The Rabbit Hole hier, maar is Prins S. en de Geit, Wipneus & Pim, Ch!pz en Goldkimono echt het beste wat je te bieden hebt voor een eeuwfeest? Nu lijkt het net of iemand met een krappe begroting in de hand kruisjes heeft gezet in de aanbiedingsfolder van een evenementenbureau.

Bedrijfsfeest

Ja, dat is makkelijk zeiken. Zet je een dik programma neer, dan moppert iedereen over de bak geld die het heeft gekost. Want laten we wel wezen, artiesten zetten het Radboud Festival niet trots op hun cv. Die zien het als een veredeld bedrijfsfeest waar je financieel wat minder concessies voor doet dan voor een optreden in de grote zaal van Paradiso.

Zet je er een cutting edge muzikaal uitdagend programma neer in de lijn van het Valkhof Festival dan krijg je geklaag dat er niks te dansen valt met die onbekende namen. Maar toch, had het niet iets spannender en Nijmeegser gekund?

Het probleem zijn dan ook niet de programmeurs die netjes een opdracht uitvoeren of de muzikanten die ieder zo hun waarde hebben (okay, Ch!pz uitgezonderd dan), maar de hele insteek van zo’n festivaldag die al zeker een kwart eeuw problemen geeft.

Zure lul

Na twintig jaar in de muziekjournalistiek raak je aan wat dingen gewend. Zo weet ik dat mensen me een zure lul vinden en daar valt vast iets voor te zeggen. Ik app Joost Heijthuijsen, in 2000 begonnen we beiden als studenten bij Vox. ‘Dit speelde 25 jaar geleden toch ook al?’, vraagt hij. Na een duik in het archief blijkt hij er twee jaar naast te zitten.

Terug naar 2000. Er staat een stevig commentaar van redacteuren Maarten Post en Joost Heijthuijsen in Vox over het diesfeestje waar Wipneus & Pim staan geprogrammeerd. Ja, dat lees je goed. 23 jaar geleden stonden Wipneus & Pim ook al op de verjaardag hier. Vox beschrijft het duo dan als ‘twee dj’s die Vader Abrahams Smurfenlied en de Pipi Langkoustune draaien; een act die een tijd camp is geweest maar inmiddels tot de mainstream joligheid behoort’. En dat precies in het jaar dat het motto van de toenmalige KUN ‘Kiezen voor Kwaliteit’ is. Het commentaar benadrukte de ironie van het geheel.

Euroshopper

Durven kiezen voor kwaliteit heeft de Radboud Universiteit nooit gedaan op de eigen muziekfestivals. De genoemde mainstream joligheid is de rode draad gebleven in de afgelopen 23 jaar. Kijk je de afgelopen jaren terug op de programmering dan zie je veel rappers van Top Notch, de eeuwige Loco Loco Discoshow en wat er zoal semi-populair is dat jaar. Zo’n beetje de Euroshopperversie van Vrienden van Amstel Live waarbij Miss Montreal (Radboud Rocks 2014), Ronnie Flex (Radboud Rocks 2017) en Kraantje Pappie (Radboud Rocks 2018) zijn opgeklommen richting het A-merk.

Het Vox-commentaar in 2000 maakt een bruggetje tussen de programmering van het feestje toen en het financieel afknijpen van de Studenten Programmerings Commissie. Ondertussen hebben Wipneus & Pim het langer volgehouden dan studenten die cultuur programmeren op de campus. Er is amper nog een student te vinden die zich wil inzetten voor Cultuur op de Campus. Misschien denken ze dat de universiteit toch niks geeft om goede muziek.

Sophie Straat

Had het anders gekund? Je had wel weer poppodium Doornroosje kunnen inschakelen dat inmiddels voor heel Nijmegen en z’n moeder de programmering verzorgt – en met het programma van het afgelopen Bevrijdingsfestival zit je dan goed in wat jongeren graag horen – maar Doornroosje heeft wel meer te doen en heeft met Sophie Straat, YĪN YĪN en Joost van Bellen al een leuk programma in eigen huis komende vrijdag, tijdens Radboud Sounds. Wat je wel van Doornroosje en andere festivals had kunnen leren, is dat je kunt bouwen aan een bijzonder festival.

Die kans is tien jaar geleden niet gegrepen. Toen stonden Racoon, Fresku, Jungle By Night en Ilse de Lange in een kletsnat Park Brakkenstein op een betaald muziekfestival, waar de medewerkers de studenten verdrongen. Had je dat tien jaar volgehouden met wat grotere headliners en een spannender kleiner podium, dan had je nu een festival gehad dat bekend stond als het evenement dat je ieder jaar blind kon bezoeken. En waar ook de muzikanten warm voor lopen. Je had het in ieder geval in een gewenste richting kunnen sturen.

Froukje

Dromend in de onbestaande verleden tijd had je er plek kunnen inruimen voor studentenbands of wie er dan ook tijdens of na hun Nijmeegse studententijd in bekende punk-, ultra-, stoner- of rockbands spelen en hebben gespeeld of hun sporen in de house en techno hebben verdiend. Dan had je in dit speciale jubileumjaar nog extra kunnen uitpakken met grote namen. Je had het de muziekliefhebbers wat moeilijker gemaakt in ieder geval. Die kiezen deze donderdag massaal voor Froukje, Ozark Henry of Job & Fred die dan ook in de stad spelen. Terwijl de Radboud Universiteit voor het zoveelste jaar op rij kiest voor mainstream joligheid.