Nog niet genoeg van de Batavierenrace? Oké, nog één verhaal dan. Vox-medewerker Linda van der Pol liep mee in de ochtendploeg van team LetteRun en rende ergens tussen Varsseveld en Zelhem.

In het kader van de goede voorbereiding ging ik in de meivakantie speciaal naar mijn ouders om mezelf te transformeren van hardnekkige nachtbraker tot overtuigd ochtendmens: elke dag trok mijn moeder in alle vroegte de gordijnen open. Een succesvolle strategie, maar opstaan om drie uur blijkt nog een brug te ver. Met moeite sleep ik mezelf een half uur te laat uit bed, terwijl ik een huisgenoot net thuis hoor komen. Tja, die komt zo uit Doornroosje gerold – dat had ik ook kunnen zijn.

LetteRun, een combinatieteam van de studieverenigingen SVN (Nederlands) KNUS (Algemene Cultuurwetenschappen) en Sodalicium (Grieks en Latijn), doet dit jaar voor het eerst mee aan de Batavierenrace. Het voelt nog wat onwennig wanneer we in het holst van de nacht in grote touringcars naar herstart Ulft worden gebracht. Daar zitten we drie uur lang op de grond van een oude fabriekshal, eten we Snelle Jelle’s en beoordelen de hardloopschoenen van twee teamgenoten. Vorige week gekocht, speciaal voor de Bata. Het ene paar is wit-met-geel, het andere blauw-met-neongroen. ‘Welke zijn het lelijkst?’ vragen ze.

Wanneer onze eerste loper start, gaat het snel. Soepel rijdt teamleidster Vera ons busje over smalle, Achterhoekje landweggetjes en afgeladen parkeerplaatsen van wisselpunt naar wisselpunt om de ene renner en fietser op te pikken en twee anderen aan het werk te zetten. Plots ben ik aan de beurt. 7,6 kilometer, moet lukken. De eerste meters gaan inderdaad prima, maar daarna schiet ik in standje op-zoek-naar-een-goede-reden-om-een-slechte-tijd-te-lopen. Regen, wind, zere benen, buikpijn, ik moet naar de wc. Mijn fietsbegeleider Mick probeert me op te peppen en het meisje dat naast, voor en soms achter me rent (voor de duidelijkheid: zij loopt steady, ik niet) blijkt óók Linda te heten. Schept toch een band, dus de laatste kilometers lopen we samen.

Víér (!) minuten onder mijn streeftijd. Even komt de voormalige atleet in mij naar boven en ben ik boos, op mezelf. Gelukkig zijn mijn teamgenoten van het leuke soort: niet nuilen, gewoon lopen. ‘Waarom heb je überhaupt een streeftijd? Meedoen is écht belangrijker dan winnen!’ Maar goed ook. Aan het eind van de dag blijkt ons team gediskwalificeerd te zijn: op te veel afstanden is niemand van ons gefinisht. Maakt niet uit – zodra de tentjes staan, onze laatste lopers binnen zijn en het eindelijk droog is, liggen de plannen voor volgend jaar al klaar.

Wanneer ik in de trein terug de jongen tegenkom die in Borat-bikini over de finish op de Twentse campus kwam – maar dit keer heeft hij ‘gewoon’ een bruine onesie aan – weet ik zeker dat ik er in 2015 ook weer bij ben: de Bata is prachtig. Borat vertelt over zijn vermomming, een muts en een zonnebril, maar bedenkt zich: ‘Jij zag natuurlijk alleen een groen strookje stof en twee witte billetjes…’ / Linda van der Pol