Op het WK mountainbike voor studenten in het Portugese Guimarães behaalde Lotte Koopmans twee weken geleden een tweede plaats. Op dagen dat ze coschappen loopt, zit de student geneeskunde al om zes uur ’s ochtends op de fiets.

‘Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten van het WK voor studenten’, zegt een goedlachse Lotte Koopmans (24), inmiddels terug in geboorte- en woonplaats Nijmegen. ‘Ik had geen idee wie er aan de start zou staan en het parcours was mij niet op het lijf geschreven. Geef mij maar hoogtemeters in plaats van een, naar mijn idee, vlakke omloop (95 hm per ronde, red.).’

Gedurende de hele wedstrijd strijden de Duitse Felicitas Geiger en Koopmans om de eerste plaats, tot de Nederlandse een halve ronde voor het einde een foutje maakt in een afdaling. ‘Toen was ik haar kwijt’, zucht Koopmans.

Techniek

En dan te denken dat de Nijmeegse pas op haar achttiende begon met mountainbiken, daarvoor deed ze enkel een tijdje aan turnen. ‘Toen ik slaagde voor mijn eindexamen kreeg ik een mountainbike van mijn ouders cadeau, omdat ik een vriendje had dat fietste. In het begin fietste ik een à twee keer per week bij studentenfietsvereniging Mercurius, waar ik meestal de enige vrouw was. Ik hoorde vaak dat ik aanleg had, maar eigenlijk geloofde ik dat zelf niet echt.’

In 2015 reed Koopmans haar eerste wedstrijd: het Nederlands kampioenschap voor niet-licentiehouders in Zoetermeer. ‘Ik had met enkele leden van Mercurius gewed dat als ik won, ik het jaar daarop een licentie zou nemen. We stonden maar met drie aan de start, ik kwam als eerste over de streep.’

Een jaar later rijdt Koopmans al enkele wedstrijden in het buitenland. ‘Ik verzamelde genoeg punten om wereldbekerwedstrijden te mogen rijden, waardoor ik nu de aansluiting aan het maken ben met de internationale top.’

Dat ze zo laat met wielrennen is begonnen, heeft volgens de topsportstudent voor- en nadelen. ‘Op vlak van techniek heb ik veel achterstand en ik heb lang niet zoveel trainingsjaren achter de rug als mijn concurrenten. Mijn grote voordeel is dat ik nog veel rek heb, waar mijn leeftijdsgenoten misschien al aan hun topniveau zitten.’

Coschappen

De combinatie van de ontluikende wielercarrière met haar studie geneeskunde noemt Koopmans ‘over het algemeen goed te doen’. Ze zit in haar zesde jaar en moet nog een half jaar coschappen lopen, al doet ze er wellicht iets langer over. ‘Bij geneeskunde begint er iedere maand een andere groep aan de master. Dat speelt in mijn voordeel: als ik wat vertraging oploop, loopt mijn studie niet gelijk een jaar uit. Bovendien heb ik een hele goede studieadviseur.’

In haar vakantie traint Koopmans vijf tot zeven keer per week en soms zelfs twee keer per dag. Wanneer ze coschappen loopt, heeft ze die luxe niet. ‘Dan zit ik om zes uur ’s ochtends op de fiets en eindigt de training bij het coschap. Het is dan een beetje behelpen. Fietsen staat op dit moment meer dan geneeskunde op de eerste plaats.’

Net als die andere wielrenner van de Radboud Universiteit, Gosse van der Meer, heeft de fiets Koopmans al op veel plekken in de wereld gebracht. Haar seizoen begon in Zuid-Afrika, waar ze afgelopen winter kon studeren. Van de vijftien wedstrijden die ze dit jaar reed, vonden er slechts twee in Nederland plaats. ‘Voor kleinere wedstrijden ben ik van vrijdag tot en met zondag weg, voor grotere wedstrijden wat langer. Laatst had ik de ene week een wereldbekerwedstrijd in Duitsland en de week daarop in Tsjechië. Dan ben je bijna twee weken van huis.’

Olympische Spelen

Uiteraard brengt het leven als topsportstudent heel wat opofferingen met zich mee. Koopmans drinkt geen alcohol en gaat nooit laat naar bed. ‘Omdat het Nederlands Kampioenschap tijdens de week van de Vierdaagsefeesten plaatsvond, moest ik het jaarlijkse etentje met vrienden afzeggen. Dat vond ik wel lastig. Maar meestal zit ik liever om 8 uur ’s ochtends op de fiets dan tot ‘s avonds laat in de kroeg.’

Wat de toekomst brengt voor Koopmans is vooralsnog koffiedik kijken. ‘Ik wil vooral beter worden’, klinkt het bescheiden. ‘Ik fiets nog niet lang genoeg om te weten waar mijn grenzen liggen. Ik kijk wel op naar Anne Terpstra en Anne Tauber, twee Nederlandse vrouwen die top tien rijden in wereldbekers en hard inzetten op de Olympische Spelen van Tokio in 2020.’

Of ze die droom zelf ook wil najagen? ‘Tokio komt wellicht nog te vroeg, maar ik kan nog veel progressie boeken, dus wie weet…’