Geen idee wat je de komende week moet gaan doen? Onze weektippers weten raad! Jordi Lammers prijst Call me by your name, een liefdesfilm zonder clichés.

Weet je nog hoe je voor het eerst in je leven verliefd werd? En herinner je nog hoe mooi en verwoestend dat was? In Call me by your name, een verfilming van de gelijknamige roman van André Aciman, volg je het verhaal van Elio, een erudiete zeventienjarige jongen die samen met zijn rijke ouders de zomer in Italië doorbrengt. Ze zijn daar niet zomaar. Ieder jaar nodigt zijn vader een academicus uit die hem kan helpen bij zijn historische onderzoek. Dit jaar is het oog op Oliver gevallen, een zelfverzekerde Amerikaanse intellectueel, met wie Elio vanaf dag één een bijzondere band heeft. Aan het begin van de film uit zich dat in ergernissen, maar naarmate de film vordert bloeit er tussen de twee mannen een liefde op die per minuut sterker wordt.

Verwacht geen dramatische film waarin de liefde tussen twee mannen op alle mogelijke manieren wordt afgekeurd en tegengewerkt. Integendeel. De ouders van de zeventienjarige Elio moedigen hun zoon juist aan om iets met zijn verliefdheid te doen. Aan het einde van de film wordt duidelijk waarom, maar daar zal ik nu niet te veel over zeggen. Het is hoe dan ook verfrissend dat de regisseur dit soort clichés weet te omzeilen en een progressief en open gezin als uitgangspunt neemt.

Kortom: ga naar de film en beleef het verhaal van Elio alsof het je eigen verliefdheid betreft. Ik kan in ieder geval zeggen dat er maar weinig films zijn die me zo wisten te raken.  Terwijl de film nog bezig was, voelde ik al de weerzin om de bioscoop te verlaten – zo erg werd ik meegenomen door het broeierige Italiaanse decor en de bijzondere verliefdheid tussen de twee hoofdpersonen. Toen ik naderhand de bioscoop verliet en de Nijmeegse kou trotseerde overheerste er maar één gedachte: Italië.